دنیاپرستی انسان را مقابل امام زمانش سرکش می کند
به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از شبستان، برخی مباحث و موضوعات اختصاص به زمان، مکان و قوم و قبیله خاصی ندارد بلکه عمومیت دارد و اگر حوادث و رویدادها مشابه باشند آن پدیده و خصوصیت به وجود خواهد آمد. همچنان که می گوییم برخی امور، اثر وضعی دارد. یعنی اختصاص به زمان و فرد خاصی ندارد. برخی مباحث نیز سنت الهی است که قابل تغییر و مختص زمان، مکان و شخص خاصی هم نیست. به عنوان مثال، نتیجه عدم شجاعت و ترسو بودن، ملعبه و اسیر شدن در دست قدرت های بزرگ است و ارتباطی هم به زمان ما یا زمان امام حسین(ع) و قبل از ایشان ندارد.
بنابراین، سنت خداوند این است که اگر جامعه یا فردی شجاعت نداشت به ناچار ذلیل خواهد شد و خدا نمی گوید چون اینها شیعه هستند یا دم از امام معصوم می زنند یا... پس برای آنها استثناء قائل می شوم. سنت خداوند قابل تغییر نیست و در هر زمان، مکان و برای هر شخصی امکان وقوع دارد. اگر این ویژگی یا این حالت در یک فرد، یک کشور یا یک جامعه به وجود بیاید نتیجه ای که به دنبال خواهد داشت، همان است. به همین دلیل باید توجه داشته باشیم مشکلاتی که سپاه کوفه داشتند اگر ما نیز داشته باشیم؛ ما هم دچار همان سرنوشت و همان خفت و ذلت خواهیم شد.
در همین راستا گفت و گویی داشته است با حجت الاسلام والمسلمین قاسم خانجانی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه درباره «آسیب شناسی جنایات سپاهیان کوفه و مقایسه تطبیقی آن با رفتاری که ممکن است از منتظران ظهور نیز سر بزند» آنچه در ادامه می خوانید، بخش دوم این گفت و گو است؛
خانجانی در بخش اول سخنان خود گفت: شاید مشهورترین ویژگی سپاهیان کوفه که شخص امام حسین علیه السلام در کلام خود به آن اشاره کرده اند این اسن که وقتی حضرت روبروی سپاه کوفه قرار گرفتند و می خواستند آنها را موعظه کنند سپاه مقابل شروع به کف زدن و هلهله کرد تا اصلا سخنان حضرت(ع) را نشنوند. اینجا بود که امام (ع) فرمودند: «شما حرف مرا نمی شنوید چرا که شکم هایتان از حرام پر شده و چون حرام شکم های شما را فرا گرفته مُهر بر قلب هایتان خورده است» بنابراین، می توان نتیجه گرفت که لقمه حرام منجر به قساوت قلب و مُهر خوردن بر قلب می شود به گونه ای که فرد قابلیت هدایت را از دست می دهد. و اینک قسمت دوم گفت وگو؛
اثر وضعی مال حرام آن است که انسان در مقابل ولی خدا قرار می گیرد
کارشناس تاریخ اسلام تاکید کرد: لقمه حرام و مال حرام انسان را به جایی می کشاند که مقابل ولیّ خدا بایستد. طبق سخن امام حسین (ع) اثر وضعی مال حرام آن است که انسان در مقابل امام و ولی خدا قرار می گیرد؛ فرقی هم نمی کند این زمان باشد یا زمان امام حسین (ع)، این مسئله عمومیت دارد. لذا می بینیم بسیاری از افرادی که مقابل امام حسین (ع) قرار گرفتند اهل مسجد، نماز، مستحبات و ... بودند و برخی از آنان در کوفه به عنوان شیعیان امام حسین (ع) شناخته می شدند. امروز ما هم اگر مراقبت نکنیم ممکن است دچار چنین وضعیتی شویم. با وجود اینکه ندبه می خوانیم و گریه می کنیم و «یابن الحسن(عج)» می گوییم اما هنگام ظهور ممکن است جایی که منافع خودمان را در خطر می بینیم، مقابل امام(ع) بایستیم.
وی در بخش دیگری از سخنان خود به مسئله مال پرستی اشاره کرد و افزود: خصوصیت دیگری که برخی از افراد، خود در کربلا آن را بروز دادند «شیفته دنیا بودن»، «مال دوستی» و «مال پرستی» است.«عبیدالله ابن حرّ جُعفی» تنها نمونه ای از کسانی بود که دلبسته زندگی دنیایی خود بود در کنار امام قرار نگرفت. هرچند او در مقابل امام حسین (ع) هم قرار نگرفت ولی حضرت(ع) را یاری هم نکرد. اما دلیل بسیاری از سپاهیان کوفه هم که در مقابل امام حسین(ع) قرار گرفتند، همین خصوصیت بود. شما می بینید در عاشورا وقتی افراد برای جسارت به سیدالشهدا (ع) داوطلب می شوند، یکی از آنها «سنان ابن انس» است.
خاصیت دنیاپرستی و رفاه طالبی این است که انسان را متمرد و سرکش می کند
حجت الاسلام خاجانی گفت: «سنان» لعنت الله علیه که احتمال می دهند آخرین ضربه را نیز او به امام حسین (ع) وارد کرده است وقتی کارش را انجام می دهد به سرعت و با شتاب با اسب به سوی عمر سعد می آید و به او می گوید «تو باید به قدری طلا و نقره به پای من بریزی که به رکاب اسبم برسد، چرا که من پیشوای بسیار محترمی را کشتم.» «سنان» کسی است که امام را می شناسد و می داند چه جنایاتی کرده، اما برای چه چیزی؟ برای طلا و نقره.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه تاکید کرد: ما تصور می کنیم آنها افرادی جانی و خطاکار و تافته جدابافته بوده اند و این مسایل برای ما اتفاق نمی افتد. در حالی که بسیاری از ما نیز ممکن است دچار همین سرنوشت شویم. معلوم نیست فردا ما به خاطر دنیا و دنیاپرستی امام مان را رها نکنیم.
وی ابراز کرد: خاصیت دنیاپرستی، خاصیت رفاه طالبی و خاصیت برخورداری از مال و مکنت و ثروت این است که انسان را در مقابل ولی خدا و امام زمانش متمرد و سرکش می کند تا جایی که حاضر می شود، حتی روی امام خود تیغ بکشد. هیچ استثنایی هم در کار نیست. اگر کسی مراقبت نداشته باشد اینگونه خواهد شد چرا که این قانون الهی است و اثر وضعی این ویژگی اخلاقی همین است.
فقط به ندبه خواند ها و دعای فرج خواندن هایمان دلخوش نباشیم
وی در رابطه با مصون نبودن منتظران از چنین خطراتی گفت: ممکن است ما نیز دچار این سرنوشت شویم. به این ندبه ها و گریه ها و شعارها و ... هم نمی توان دلخوش بود. البته منظور ما مخالفت با دعا، ندبه و شعار نیست. مقصود این است که اگر تنها به این دلخوش باشیم که ما افرادی هستیم که در هر شرایطی قرار بگیریم دور اماممان را خالی نمی کنیم، چنین اطمینانی نمی توان داشت. بخصوص اگر از یک زندگی مرفه و خوب و بی زحمت و بی دردسر برخوردار باشیم. نمونه بارز این مسئله «عمر سعد» است که به خاطر مال دنیا به کربلا کشانده شد و با وجود اینکه خود را میان ظلمت و روشنایی مخیّر می دید و باید یکی را انتخاب می کرد، سرانجام دنیاپرستی را انتخاب کرد.
حجت الاسلام خانجانی در پایان خاطرنشان کرد: «لاابالی بودن نسبت به گناه و معصیت»، «تقید دینی نداشتن»، «بی عاطفه و بی محبت بودن» و «قساوت قلب» نیز از دیگر ویژگی هایی است که می توان به آنها اشاره کرد و همه اینها در عاشورا به شکل بی نظیری بروز و ظهور داشته است./۱۳۲۵//۱۰۳/خ