سیره علمی، اخلاقی و مبارزاتی آیت الله علوی سبزواری

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، آیت الله علوی سبزواری، پس از کودکی به دبستان رفت و در نوجوانی، دروس حوزه را آغاز کرد. پس از تکمیل مقداری از ادبیات عرب، نزد استاد فاضل هاشمی، کشف المراد و مقداری از ریاض المسائل را فرا گرفت. مقداری از اصول کافی و من لایحضره الفقیه را نیز نزد حاج سید عبدالله برهان آموخت.

در مشهد، مدتی از درس آیت الله شیخ ابوالقاسم خزعلی و آیت الله سید جلال مدرس یزدی بهره گرفت. مطول، مقداری از لمعه، مکاسب و رسائل را نزد آیت الله حاج شیخ محمدتقی عندلیبی آموخت. مختصری از رسائل و کفایه را نزد آیت الله میرزا حسن سیادتی آموخت.

در سال ۱۳۷۷ هـ.ق. (مصادف با ۱۳۳۶ هـ.ش.) به قم رفت و مجدداً برخی دروس را دوباره فرا گرفت. بقیه مکاسب را نزد آیت الله میرزا «علی فیض مشکینی اردبیلی» و جلد اول کفایه را نزد آیت الله میرزا «محمد مجاهدی تبریزی» و جلد دوم کفایه را نزد آیت الله «سید محمدباقر سلطانی طباطبایی بروجردی» آموخت.

آنگاه سال ها در درس خارج فقه و اصول اساتید بزرگ قم شرکت نمود. ایشان ۶ سال درس خارج فقه و اصول «امام خمینی» حاضر شد.

پس از تبعید ایشان به عراق، از سال ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۷ هـ.ش. به مدت ۵ سال از درس خارج فقه آیت الله العظمی حاج «سید محمدرضا گلپایگانی» استفاده کرد. مدتی در درس خارج فقه آیت الله حاج «سید محمد محقق داماد» بهره گرفت و مدتی در درس خارج آیت الله «سید کاظم شریعتمداری» شرکت نمود. حضرات آیات حاج شیخ «مرتضی حائری یزدی» و میرزا «هاشم آملی» نیز از اساتید خارج فقه و اصول ایشان بوده اند.

آیت الله علوی سبزواری،‌ شرح منظومه را نیز نزد آیت الله حاج شیخ «جعفر سبحانی» آموخت. اسفار ملاصدرا را هم در محضر آیت الله شهید دکتر «مفتح» و علامه «طباطبایی» فرا گرفت.

وی در سال ۱۳۸۷ هـ.ق. (مصادف با سال ۱۳۴۷ هـ.ش.) به سبزوار رفت و در آنجا اقامت و به وظایف دینی از تدریس، اقامه جماعت و رسیدگی به اموردینی مردم ـ از جمله اخذ وجوهات شرعی و رساندن آن به موارد مصرف مقرره شرعی آنها ـ اشتغال ورزید.

ایشان از بسیاری از علما و مراجع تقلید اجازه روایت، اجازه امور حسبیه، وکالت و نمایندگی داشت.

سجایای اخلاقی

آیت الله علوی سبزواری، عالمی ربانی،‌ مودب، خوش اخلاق، متواضع، مهربان و صمیمی بود. عالمی مردمی بود و اخلاق اجتماعی داشت‌. دغدغه دینی داشت و به امور مذهبی و دینی مردم سبزوار می رسید. ایشان مورد توجه عموم مردم سبزوار بود و روز به روز بر موقعیت اجتماعی و محبوبیتش افزوده می گشت تا آنجا که عالم اول سبزوار و مرد شماره یک معنوی سبزوار به شمار می رفت. ایشان بسیار خوش حافظه و خوش گعده بود. از مجالست با ایشان، احساس کسالت و خستگی به کسی دست نمی داد.

«مودت حضرتعالی» جمله ای بود که در ملاقات با افراد، تکرار می کرد و ورد زبانش بود. در حقیقت، با این کلمه، اظهار محبت و علاقه به دوستان می نمود. چهره آرام و متبسمی داشت. آرامش در گفتار و رفتارش هویدا بود. نسبت به حوادث مختلف، معتدل بود و از افراط و تفریط پرهیز داشت. بدی کسی را نمی گفت. محبت دیگران را جبران می کرد. گرفتاری دیگران را حتی المقدور برطرف می کرد.

مبارزات انقلابی

وی در مبارزات مردم سبزوار علیه شاه، همراه با مراجع معظم تقلید شیعه، از پیشگامان و فعالین انقلاب سبزوار بود. منزلش پایگاه انقلابیون بود. وی قبل و بعد از انقلاب،‌ در غم و شادی مردم سبزوار شریک بود. اعزام مبلغ دینی به شهر سبزوار و روستاهای اطراف در ماه محرم، صفر، ماه مبارک رمضان از فعالیت های دینی ایشان بود. در منزلش، همیشه به روی همگان باز بود و منزلش، ماوای و پناهگاه مردم بود‌. مردم سبزوار، با درگذشت ایشان، محبوبترین عالم دینی خود را طی سالیان بسیار از دست دادند.

وفات

آیت الله علوی سبزواری روز چهارشنبه اول بهمن ۱۳۹۹ هجری شمسی درگذشت.

در روز بعد، پنجشنبه دوم بهمن ۱۳۹۹ مردم با وفای سبزوار، طی مراسم باشکوه و پرشور،‌ پیکر این عالم ربانی را در سبزوار، تشیبع و به خاک سپردند.

مراجع معظم تقلید شیعه در ایران و عراق ـ مانند حضرات آیات خامنه‌ای، صافی گلپایگانی، سیستانی، مکارم شیرازی، نوری همدانی و علوی گرگانی ـ به مناسبت درگذشت ایشان پیام تسلیت دادند.

مدیر حوزه علمیه قم، ‌ریاست مرکز خدمات حوزه سراسر کشور و سایر شخصیت های علمی، مذهبی، سیاسی کشور نیز فقدان این عالم ربانی را تسلیت گفتند.

با تمام این حرف ها، مردم سبزوار، محبوبترین عالم دیار خود را از دست دادند، هر چند متاسفانه از این عالم بزرگوار، فرزندی به یادگار نماند، اما یاد و خاطره این عالم ربانی، همیشه در قلوب مردم سبزوار، باقی خواهد ماند.

منابع اصلی:

- گفت وگوی نویسنده با آیت الله علوی سبزواری(ره)

- خاطرات شخصی نویسنده از آن فقید

- گنجینه دانشمندان؛ تالیف حاج شیخ محمد شریف رازی؛ جلد ۵؛ صفحه ۳۱۸ تا ۳۲۰

ـ طریق الوصول؛ تالیف آیت الله شیخ هادی نجفی اصفهانی

/998/ت302/ف