جایی که پاها خارج از اراده ها حرکت می کند

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، پیاده روی عاشقان در اربعین همچون قدم زدن فرشتگان بر روی زمین است، همه در حال عبادتند آشپزان در آنجا ماموران خدا در آشپزخانه بهشت شده اند و عده ای با سبد غذای بهشتی از زائران پذیرایی می کنند و گروهی مشغول آماده سازی مکان استراحت برای فرشتگان زمینی شده اند و عده ای نیز با پیروی از رسالت انبیا به امور فرهنگی می پردازند تا در مجموع زائران پا بر بال ملائک گذاشته و به سوی حرم عشق الهی رهسپار شوند.

چه زیباست کودکی که ظرف بزرگ تر از قامت خود بر دست دارد و از ملائک پذیرایی می کند و پیرزنی که چشم ندارد اما دل مسیر خود را می یابد و پیرمردی که پا ندارد اما به عشق خون خدا با دستانش خود را بر روی بال فرشتگان قرار می دهد و چای عراقی، ارده و خرما، ساندویچ های بین مسیر که فقط در آنجا می توان لذت و طعم غذای بهشتی را چشید.

پیاده روی اربعین مثل قدم گذاشتن در صحرای محشر است که هیچ فرقی بین کوچک و بزرگ، رئیس و مرئوس، سلطان و رعیت و حتی سالم و علیل وجود ندارد و همه بدون درنظر داشتن مسائل مادی و ظاهری به سوی یک هدف و خدا حرکت می کنند و هر تناقضات رفتاری و ظاهری دنیوی در آنجا ممکن می شود و با وجود تنوع در ملیت و مذاهب چیزی جز دوستی و مهر و محبت در آنجا دیده نمی شود.

در پیاده روی اربعین مغز انسان به پاهایش دستور نمی دهد بلکه این پا است که انسان را با خود می کشاند و اختیار را از آن سلب می کند به گویی انسان محسور این اتمسفور می شود که خدا آن قطعه از زمین را برای فرشتگانش معطر ساخته است و آن زمین همانجاییست که ابوالبشر آدم وقتی به آنجا رسید دلش از غم پر شد و بغض گلویش را گرفت و علت را پرسید و بر مظلومیت سیدالشهدا گریست  و همینطور کشتی نوح نبی که به آنجا رسید از کنترل خارج شد و به نوح نبی سرگذشت این قطعه را گفتن و نوح نیز عزادار اباعبدالله شد و همینطور انبیا دیگر تا رسول اکرم.

این قطعه اعجاز گونه موجب دگرگونی انسان می شود و چه انسان هایی بودند که چشم دلشان در این مسیر روشن شد و مومن شدند و حتی توریست های خارجی در این مسیر بی اختیار کفش را از پا درآوردند و پا برهنه پیاده روی کردند و زائران پس از بازگشت به وطن حس می کنند دل خود را در اربعین جا گذاشته اند و گویی زین پس خود را متعق به آنجا می دانند و همانا انسان دارای دو وطن می شود.

همه این زوار به دلیل آماده سازی زمین برای ظهور حضرت حجت گرد هم آمدند و این را می توان از نوشتن جمله "تک تک قدم هایم نذر آمدنت می کنم" بر روی کوله پشتیشان فهمید و این همه شگفت در غروب روز مانده به اربعین در حال رفتن به زیر سایه است تا سالی دیگر دوباره طلوع کند و به حق باید گفت صحنۀ دلگیری را ایجاد میکند که غروب جمعه در برابر آن همانند صبح روز عید است.