نقش عدم انسجام عالم اسلام در تخریب قبور بقیع به دست وهابیت

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، براساس روایت های متقن تاریخی، قبرستان بقیع در گذشته به این شکل نبوده و بیشتر قبور دارای بارگاه و ضریح بوده‌اند تا اینکه یکبار در سال  ۱۲۲۰ و بار دوم در هشتم شوال 1344 هجری قمری (1926 میلادی) وهابی های کوردل سعودی به دلایل واهی تمامی گنبدها و قبه‌های موجود را تخریب کردند که این روز در تاریخ تشیع به نام یوم الهدم نامگذاری شده است.

تا پیش از تخریب و ویرانی قبور مطهر بقیع توسط وهابیت متعصب که براساس معتقدات خود به تخریب بسیاری از آثار تاریخی پرداختند، بر روی قبور پیشوایان و سایر بزرگان اسلام که در مدینه مدفون بودند گنبدها و بناهایی قرار داشت. ائمه بقیع در بقعه بزرگی که به‏ طور هشت ضلعی ساخته شده بود و اندرون و گنبد آن سفیدکاری شده بود مدفون بودند. پس از تسلط وهابیون بر مدینه آن‌ها ضمن تخریب قبور، آثاری که بر روی قبور قرار داشت را نیز از بین بردند.

در جریان این واقعه بارگاه امام حسن مجتبی (ع)، امام سجاد (ع)، امام محمدباقر (ع) و امام جعفر صادق(ع) ویران شد. آنان اضافه بر قبور مطهر ائمه معصومین (ع)، دیگر قبور را هم تخریب کردند که عبارتند از: قبر منسوب به فاطمه زهرا (س)، عبدالله بن عبدالمطلب و آمنه پدر و مادر پیامبر اسلام، قبر مطهر فاطمه بنت‌اسد (ع) مادر امیرالمومنین (ع)، قبر مطهر حضرت ام‌البنین (ع)، قبرعباس عموی پیامبر، ابراهیم پسر پیامبر (ع)، قبر اسماعیل فرزند حضرت صادق (ع)، قبر دختر خواندگان پیامبر (ع)، قبر حلیمه سعدیه مرضعه پیامبر (ع) و قبور شهدای زمان پیامبر (ع).

وهابیون در سال ۱۳۴۳ هجری قمری در مکه گنبدهای قبر حضرت عبدالمطلب(ع)، ابیطالب(ع)، خدیجه(س) و زادگاه پیامبر(ص) و فاطمه زهرا(س) و "خیزران" عبادتگاه سری پیامبر(ص) را با خاک یکسان کردند و در جده نیز قبر "حوا" و دیگر قبور را تخریب کردند. در مدینه نیز گنبد منور نبوی را به توپ بستند، ولی از ترس مسلمانان، قبر شریف نبوی را تخریب نکردند آنها همچنین در شوال ۱۳۴۴ با تخریب قبور مطهر ائمه بقیع (ع) اشیاء نفیس و با ارزش آن قبور مطهر را به یغما بردند و قبر حضرت حمزه (ع) و شهدای احد را با خاک یکسان و گنبد و مرقد پدر و مادر پیامبر(ص) و دیگر قبور را هم خراب کردند.

وهابیون متعصب در همان سال به کربلای معلی حمله کردند و ضریح مطهر حضرت امام حسین(ع) را کندند و جواهرات و اشیاء نفیس حرم مطهر را که اکثرا از هدایای سلاطین و بسیار ارزشمند و گرانبها بود، غارت کردند و قریب به ۷۰۰۰ نفر از علما، فضلا و سادات و مردم را کشتند. سپس به سمت نجف رفتند که موفق به غارت نشدند و شکست خورده برگشتند.

تخریب بقیع، با عکس‌العمل شدید مسلمانان و به ویژه شیعیان جهان مواجه شد. مسلمانان ایران، عراق، قفقاز، آذربایجان، ازبکستان، ترکمنستان، قزاقستان، تاتارستان، ترکیه، افغانستان، چین، مغولستان و هندوستان، در برابر این مسئله موضع‌گیرى؛ کردند دولت و مجلس آن روز ایران نیز در این زمینه، موضع‌گیرى رسمى کرد. هم‌چنین فقیهان و بزرگانى چون آیةاللّه‌العظمى سید ابوالحسن اصفهانى، آیةاللّه شیخ محمد خالصى و آیةاللّه شهید سید حسن مدرس، این اقدام را محکوم کردند.

حال و هوای مدینه در روز تخریب قبور ائمه(ع)

در آن زمان در مدینه اقلیتی از شیعه وجود داشت که مورد حمله و کشتار وهابیون نابکار قرار گرفتند؛ یعنی آنها قدرتی برای دفاع نداشتند و حتی بنا به نقلی شیعیان را مجبور به حضور در تخریب اماکن مقدس کردند و برخی از آن‌ها برای اینکه وهابیان بیش از اندازه به ساحت مقدس اهل بیت(ع) بی‌احترامی نکنند، خودشان شروع به تخریب کردند تا این نابکاران، معترض اجساد مطهر اهل بیت(ع) نشوند.

شیعیان مدینه چندان قدرتی نداشتند؛ چه شیعه و چه سنی در شهر مدینه، هنگام محاصره وهابی‌ها چنان تحت فشار قرار داشتند که به قحطی و وضع فلاکت‌باری افتادند که نوشته‌اند به خوردن گوشت گربه و سگ‌های داخل شهر افتاده بودند و متأسفانه دولت عثمانی هم ضعیف و ذلیل بود و دولت مصر نیز که تابع دولت عثمانی بود، چندان اقدامی برای ریشه‌کن‌ کردن این نابکاران صورت نداد که کار به اینجا کشید.

جریانی منحرف و فاسد وهابیت یک جریان استعماری برای ایجاد تفرقه و از صحنه خارج کردن مسلمان‌ها است و اینکه آن‌ها را آن گونه که استعمار می‌خواهد به جان هم بیاندازد، عین همین حاکمیت وهابیان آل سعود را ما امروز در جریان جنایتکار وحشی داعش در سوریه و عراق می‌بینیم، اگر امروز مسلمان‌ها اتحاد نداشته باشند و خطر این جباران پلید را از سر مناطق اسلامی برطرف نکنند، استعمار جدید یعنی آمریکا و انگلیس به هدایت صهیونیست‌ها مجدداً وضعیتی را که در عربستان حاکم شده را در اینجا پیاده خواهند کرد.

اگر روزی وهابیان موفق شدند، تسلط را بر اماکن مقدس به دست آورند به دلیل عدم انسجام عالم اسلام دولت عثمانی، دولت مصر و بی‌توجهی آْن‌ها به ایران بود که یک بار در زمان فتحعلی شاه، ایران برای سرکوبی وهابی‌ها وارد شبه جزیره عربستان شد و در منطقه عمان آنها را سخت سرکوب کرد، حتی مرکز وهابی‌ها را قوای ایران گرفت، اما متأسفانه دولت عثمانی با آن‌ها هماهنگ نبود و از آن طرف هم انگلستان از آن‌ها حمایت کرد و با جنایت، کشتار، وحشی‌گری و با ایجاد رعب کار خود را پیش بردند، همان کاری که اکنون داعش جنایتکار در عراق و سوریه انجام می‌دهد.

دروغ بودن پشیمانی عبدالعزیز سعودی از تخریب قبور بقیع 

آیت‌الله شهید سیدحسن مدرس هم در هشتم شهریورماه 1304 در همین خصوص نطقی را در مجلس شورای اسلامی ایراد و جنایات وهابی‌ها را محکوم کرد، همچنین علمای مسلمان هند نیز در همان زمان به عبدالعزیز بن‌ سعود فرمانروای وهابی‌ها اعتراض کردند که چرا باعث قتل و کشتار اهل مدینه شده است و او هم عذری آورد که این کار را سربازانم بدون اطلاع من انجام داده‌اند و یا بی‌شرمی عنوان کرد: من هم مثل پیغمبر خدا(ص) که از عمل خالد بن ولید در کشتار گروهی از مسلمانان اعلام بیزاری کرد، من هم از کار آنها بیزارم؛ درحالی که دروغی بیش نبود و همه اینها با حمایت‌ها و نظارت مستقیم خود او صورت گرفت.