چرا مردم داربی را به آشوب ۱۸ تیر ترجیح دادند؟

روزهای ۱۷ تا ۲۲ تیر مصادف با واقعه‌ای است که تقریباً هیچکس نه به آن فکر می‌کند و نه دغدغه آن را دارد. این بی‌تفاوتی برای امروز نیست. همان روزهای وقوع نیز وقایع مرتبط با آن واقعه، چندان برای مردم عادی کف خیابان  اهمیتی نداشت ولی به دلیل تمرکز تیم رسانه‌ای- امنیتی دولت وقت، آن واقعه به نحوی پوشش داده می‌شد که گویی اتفاق بزرگی در شرف وقوع است.

اما ماجرا چه بود و از کجا شروع شد؟

روزنامه «سلام» متعلق به موسوی خوئینی‌ها روز ۱۵ تیر ۱۳۷۸ سندی از وزارت اطلاعات با این تیتر منتشر کرد: «سعید اسلامی پیشنهاد اصلاح قانون مطبوعات را داده است.» 

انتشار سند وزارت اطلاعات در شماره ۱۵ تیر ۱۳۷۸ روزنامه سلام

^{موسوی خوئینی‌ها رهبر تسخیرکنندگان سفارت آمریکا در سال ۱۳۵۸ بود که از خرداد ۱۳۷۶
به همراه سایر اعضای جریان چپ نظیر خاتمی و کروبی نقابِ اصطلاح طلبی به چهره زده‌اند!
موسوی خوئینی‌ها مرد پشت پرده جریان موسوم به اصلاحات است}

^{«سعید امامی» ملقب به «اسلامی» معاون امنیت وزارت اطلاعات دولت هاشمی بود
او دهه ۶۰ با گزینش «سعید حجاریان» ملقب به «مظفری» وارد وزارت اطلاعات دولت موسوی شد}
حجاریان از موسسان وزارت اطلاعات است

سعید امامی دی ۱۳۷۷ از سوی وزارت اطلاعات دولت خاتمی مورد اتهام قرار می‌گیرد که در قتل‌های مشکوک آذر ۱۳۷۷ دخیل بوده است. رسانه‌های چپ نیز با همکاری امنیتی‌های جریان چپ نظیر حجاریان، از سعید امامی دیونمایی می‌کردند.

روزنامه سلام در همین چارچوب برای نابودی طرح اصلاحیه قانون مطبوعات، آن را در تیتر به سعید امامی منتسب می‌کند.  این در حالی است که امامی دهه ۶۰ با گزینش حجاریان وارد واجا شد. اگر صرف ارائه یک طرح از سوی سعید امامی محکوم است، کانال ورود او به واجا نیز به طریق اولی باید محکوم باشد.

روزنامه «سلام» به دلیل انتشار اسناد نهاد امنیتی با شکایت وزارت اطلاعات خاتمی توقیف شد. این موضوع تبدیل به بهانه آشوب پیاده نظام جریان اطلاح طلب در دانشگاه شد. روزنامه اصلاح طلب نشاط نوشت: «آیا محافظه کاران هزینه به صحنه آوردن آقای موسوی خوئینی ها را محاسبه کرده‌اند؟»

همین نقطه اولین سوال پیش می‌آید: چرا تعدادی دانشجو باید به طرفداری از یک روزنامه، ساعت ۲۱ روز ۱۷ تیر در برابر خوابگاه دانشجویان دانشگاه تهران دست به تجمع بزنند و بعد به خیابان بریزند؟ دانشجویان حامی این روزنامه به چه معترض بودند؟ به شکایت یکی از وزارت‌خانه‌های دولت خاتمی از روزنامه حامی دولت خاتمی؟

۱۷ الی ۲۲ تیر خیابان‌های مرکزی تهران شاهد آشوب پیاده نظام اصلاح طلبان در دانشگاه بود. دولت خاتمی نیز همان ابتدای کار که یک ناآرامی در یکی از خیابان‌های تهران بود، شورای عالی امنیت ملی تشکیل داد!

این آشوب در میانه سلسله وقایع پس از ترور شهید سیداسدالله لاجوردی، قتل‌های زنجیره‌ای، تسویه حساب‌های سیاسی درون وزارت اطلاعات، ترور شهید صیاد شیرازی، فوت سعید امامی در زندان و حمله خمپاره‌ای مجاهدین خلق به نهادهای لشکری و کشوری بود که سیر آن برای اهل معنا حاوی نکاتی است.

اما واکنش مردم به آشوب دانشجویان چه بود؟

برای پاسخ به این سوال به گفته‌های معارضین نظام جمهوری اسلامی استناد می‌کنیم.

شبکه ایران اینترنشنال سال ۱۳۹۸ مستندی پیرامون ۱۸ تیر با حضور اعضای دفتر تحکیم (پیاده نظام اصلاح طلبان در دانشگاه در نیمه دوم دهه ۷۰) و خبرنگاران روزنامه‌های وقت اصلاح طلب منتشر کرد. این افراد همگی از کشور خارج شده‌اند و در چارچوب اپوزیسیون علیه جمهوری اسلامی فعالیت می‌کنند.

در بخشی از این مستند به نکته بسیار مهمی اشاره شد. روز ۲۰ تیر ۱۳۷۸ بازی استقلال و پرسپولیس بود. این مسابقه همزمان با آشوبِ شبهِ دانشجویان در مرکز تهران بود. ۱۱۰ هزار نفر در ورزشگاه آزادی بودند. «پویا جهاندار» عضو وقت دفتر تحکیم وحدت در مستند ایران اینترنشنال گفت: «هیچ اتفاقی نیفتاد و هواداران فوتبال به دانشجویان معترض ملحق نشدند.»

«محمد رهبر» خبرنگار وقت روزنامه اصلاح طلب نشاط می‌گوید: «برای ما جالب بود که چرا بازی [استقلال و پرسپولیس] را کنسل نکردند. انگار [جمعیت حاضر در استادیوم] در دو دنیای متفاوت تنفس می‌کنند. انگار آنچه دانشجویان می‌خواهند ربطی به کسانی که استادیوم می‌روند، ندارد.»

«حسین قاضیان» از مشاوران وقت نهاد ریاست جمهوری بر این باور است: «تصور کنید که ۱۰۰ هزار نفر جوان به یکباره سیاسی شوند و [به دانشجویان] اضافه بشوند. به نظر من این درک نکردن یک وضعیت جدید در جامعه‌های بزرگ است. ما [گروه و] عده‌های کثیری در جامعه داریم. وقتی شما در آن [گروه و جمع] حاضر هستید، خیال می‌کنید که آن [گروه و جمع] همه جامعه است. نه تنها اپوزیسیون، بلکه خود رژیم نیز ممکن است این تصور را بکند که وقتی واقعه کوی دانشگاه اتفاق افتاده، فکر می‌کند که این واقعه در همه جای این جامعه حضور دارد.»

جریان اصلاح طلب عادت دارد فانتزی‌های خود را به عنوان واقعیت به جامعه و نظام بفروشد. وقایع تیر ۷۸ یکی از این موارد است. اتفاقی که نه آن روز و نه امروز برای قاطبه مردم ذره‌ای محلی از اعراب ندارد.

اما اصلاح طلبان به عنوان یکی از دو اردوگاه قدرت در کشور با سالگردسازی برای آن به دنبال تنفس مصنوعی به جسد مرده دوم خرداد هستند.