آمدیم تا "الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى" را به جا بیاوریم

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، با نگاهى به قرآن کریم می ‏بينيم كه شعار تمام انبيا پس از سالها تلاش و مجاهدت در مسیر هدایت بشریت و انسان های عصر و دوران خود اين بود كه ما جز از پروردگارمان پاداشى نمى‏خواهيم در سوره شعراء از آيه 109 تا آيه 127، سخن حضرت نوح، هود، صالح، لوط و شعيب عليهم السلام و در سوره سبأ آيه 47، سخن پيامبر اسلام چنين است: " إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّه"  مزد و پاداش من تنها بر خداوند است. اما یک جا خداوند به پیامبر دستور می دهد ای رسول ما به مومنان بگو در مقابل آنچه برای هدایت شما انتخاب کردم هیچ مزد و پاداش دنیوی نمی خواهم مگر مودت نسبت به اهل بیتم " قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى".

عرب لغت شناس بود و به خوبی می دانست مودت با محبت فرق دارد اما تاریخ گواهی می دهد که اکثریت به آیات الهی و سخن پیامبر (ص) باور قلبی نداشتند که اگر به یقین رسیده بودند مردمانی که در غدیر محب شدند باید پس از غدیر انسان های با مودتی می ماندند که هیچ زور و زر و تزوریری آنها  را از ذوی القربی پیامبر جدا نمی کرد.

فرزدق شاعر که روزگاری با زبان رثایش رسانه عصر خود بود چون محب علی (ع) و اولاد او بود در راه حسین به کوفه مودت از خود نشان نداد و به این جمله بسنده کرد که کوفیان دلهایشان با شماست و شمشیرهایشان بر علیه شما و پس از آن به مسیر ضلالت خود که جدایی از اباعبدالله الحسین (ع) بود، ادامه داد.

مردم کوفه هم محبت حسین را به دل داشتند که فرزند پیامبر را به مسلخ و قربانگاه کشاندند و از سر همین محبت علم خونخواهی برداشتند و نام خود را با لکه های تیره و پر از گرد و خاکی به نام توابین به یادگار نهادند تا شاید درس عبرتی برای اعصار پس خود باشند که محب باید معرفت به امام کسب نماید تا مودتش او را مستحکم در سنگر عاشقی و در کنار محبوب خود باقی نگه دارد نه مثل کوفیان که ...

پس از عاشورا محبت و مودت هر دو به فراموشی می رفت که ناگاه عبور کاروانی به کربلا راهی برای همه محبان باز کرد تا در این مسیر کسب مودت کنند؛ امروز پس از گذشت هزاران سال از آن عصر عرب و عجم و هرکسی که می خواهد از حسین بداند خودش را هر ساله به این کاروان اربعینی می رساند تا در این مسیر بی مرز معرفت را بیاموزد تا پیوند قلبی و عقلی با خاندان پیامبر خاتم برقرار نماید.

آری اربعین از راه رسیده است همان روزی که پیامبر(ص)، امیرالمومنین (ع)، فاطمه زهرا (س) و فرشتگان مقرب الهی برای زائرین حسین، او که ثارالله بود، دعا می کنند نه تنها برای زائرش بلکه برای هرکسی که در این مسیر انفاق می کند یا دست کسی را با خودش گرفته و به این راه آورده است دعا می کنند و ثواب می نویسند تا ذخیره ای برای روز حسابرسی اعمالش در قیامت باشد.

امام صادق عليه السّلام فرمودند:

چهار هزار فرشته در اطراف قبر حضرت حسين بن على عليهما السّلام بوده كه جملگى ژوليده و گرفته و حزين مى‏باشند و تا روز قيامت بر آن جناب مى‏گريند، رئيس ايشان فرشته‏اى است كه به او منصور گفته مى‏شود، هيچ زائرى به زيارت آن حضرت نمى‏رود مگر آنكه اين فرشتگان به استقبالش مى‏روند و هيچ وداع‏كننده‏اى با قبر آن حضرت وداع نكرده مگر آنكه اين فرشتگان مشايعتش مى‏كنند و مريض نمى‏شود مگر آنكه عبادتش كرده و نمى‏ميرد مگر آنكه ايشان بر جنازه‏اش نماز خوانده و از خدا طلب آمرزش برايش مى‏كنند.

راهپیمایی در مسیر نجف تا کربلا در روز اربعین نماد معرفت به حسین بن علی است و خوشا به حال آنان که در این مسیر رشد می کنند و خوش به سعادت آنانی که در زیارت حسین علیه اسلام همسایه جد ایشان هم شدند.
آری  زیارت کنندگان حسین بن علی علیه السلام همسایگی پیامبر خدا را درک خواهند کرد چرا که امام صادق علیه اسلام فرمودند:
كسى كه مى‏خواهد در همسايگى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و حضرت على و فاطمه عليهما السّلام باشد زيارت حسين بن على عليهما السّلام را ترك نكند.

و اما من و شما که جامانده از این مسیر هستیم دلمان با کربلایی های کربلای حسین بن علی است و همانگونه که جابر به عطیه گفت ما هم در ثواب شما شریک هستیم چرا که دلمان در کنار شماست.

اربعین پاهای جامانده مان را اگر چه در مشایه الحسین نبود اما به جاده حرم به حرم در قم رساندیم تا در این جاده مشق عاشقی را مرور کنیم و از دختر موسی بن جعفر سلام الله علیها و مهدی صاحب الزمان آخرین ذخیره الهی در روی زمین بخواهیم که پاهای جامانده ما را در سال بعد به مشایه الحسین برساند.

حال و هوای این مسیر نمونه کوچکی از مسیر نجف به کربلا بود؛ همان شور و حال و شمارش عمودها و ازخود گذشتگی و موکب ها را می توانستی با چشم ببینی که چگونه از ملیت های مختلف در کنار هم به زوار خدمت رسانی می کنند.

این جمعیت دوباره مرا به فکر برد که اگر در عصر رسول خدا عده ای محب بودند اما مودتی نسبت به ذوی القربی پیامبر از خود نشان ندادند اما حالا پس از گذشت قرن ها در هر گوشه و کناری مردمان این عصر و این قرن با پای پیاده جلوه ای از مودت به حسین را به نمایش گذاشته اند تا بگویند خدایا ما در مسیر امام خود هم محبت و هم مودت داریم و از تو به حق آن همه عظمت و بزرگی و لطفت بی پایانت می خواهیم که سال دیگر قدم به قدم پشت سر آخرین ذخیره خود در روی زمین مشایه الحسین را طی کنیم.