گناه سبب سستی زبان می‌شود

«ادْعُوکَ یَا سَیِّدِی بِلِسَانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ أُنَاجِیکَ بِقَلْبٍ قَدْ أَوْبَقَهُ جُرْمُهُ أَدْعُوکَ یَا رَبِّ رَاهِبا رَاغِبا رَاجِیا خَائِفا إِذَا رَأَیْتُ مَوْلایَ ذُنُوبِی فَزِعْتُ وَ إِذَا رَأَیْتُ کَرَمَکَ طَمِعْتُ فَإِنْ عَفَوْتَ [غَفَرْتَ‏] فَخَیْرُ رَاحِمٍ وَ إِنْ عَذَّبْتَ فَغَیْرُ ظَالِمٍ حُجَّتِی؛ اى آقایم تو را به زبانى مى‏خوانم که گناهش او را ناگویا نموده،و با دلى با تو مناجات مى‏کنم که جرمش او را هلاک ساخته، تو را مى‏خوانم اى پروردگارم در حال هراس و اشتیاق و امید و بیم،مولاى من هرگاه گناهانم را مى‏بینم بى‏تاب مى‏گردم،و هرگاه کرمت‏را مشاهده مى‏کنم،به طمع مى‏افتم پس اگر از من درگذرى بهترین رحم‏کننده‏اى،و اگر عذاب کنى ستم نکرده‏اى.«

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه تفسیر فرازی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی گفت: خداوند متعال به بندگان خود توجه ویژه دارد و این توجه سبب می‌شود که بنده خطاکار درخواست‌هایش را از او داشته باشد.

وی با بیان اینکه حب و دوستی خداوند متعال از جمله ویژگی‌های شفاعت است که باریتعالی در دل بندگان مؤمن قرار داده و با همین حب و دوستی مدارج شفاعت را به دست می‌آورند، افزود: این آرامشی که خدا به بنده مؤمن عطا کرده به سبب همان شفاعت است.

وی در ادامه ویژگی‌های شفاعت را راهی برای ارتباط بیشتر با خداوند منان توصیف و تصریح کرد: از آنجا که ارتباط با خداوند و این حب و دوستی در وجود بندگان قرار گرفته و با عنایت الهی تقویت می‌شود، در ادامه دعا به سستی زبان خود به سبب گناهانی که انجام داده‌ایم،‌ اعتراف می‌کنیم.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم با بیان اینکه گناهان زبان بنده خطاکار را لال کرده است و به روانی نمی‌تواند سخن بگوید، گفت: آدم گنهکار به درستی نمی‌تواند حرف خود را بزند چراکه خجالت می‌کشد، اما در هر صورت با خدا مناجات می‌کند و راز دلش را به او می‌گوید.

وی افزود: قلب انسان خطاکار در گفتن راز دل گنگ شده است و می‌داند که گناهان او را به سمت هلاکت سوق می‌دهد، اما با همین مقدار فطرت سالمی که خداوند در وجود هر انسانی قرار داده است، نیز امیدوار است و با خدای خود مناجات می‌کند.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی ابراز کرد: بنده گناهکار خداوند متعال را در حال هراس، اشتیاق، امید و بیم می‌خواند و اعتراف می‌کند که هرگاه گناهان خود را پیش‌رویش می‌بیند، هراسان می‌شود، اما راغب و مشتاق بوده و به لطف پروردگار در بخشش کردارش، امید دارد.

وی با بیان اینکه همواره حالت خوف و خشیت وجود بندگان را گرفته است، اما وقتی می‌بینند با این همه گناه، خداوند متعال به آنان توجه دارد،‌ امیدوار می‌شوند، گفت: بنده خطاکار در اینجا به آن سبب که خداوند گناهان او را می‌داند، فریاد می‌زند و کرم و رحمت خدا طمع او را بیشتر می‌کند.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم تصریح کرد: بنده گنهکار همواره طمع دارد که خداوند از سر گناهان او درگذرد و اعتراف می‌کند که اگر خداوند با کرم خود گناهانش را عفو کند، بهترین رحم است و اگر او را نبخشد و در عین حال او را عذاب کند، ظالم نیست و حق نیز همین بوده است.

وی در تبیین واژه خیر راحم، توضیح داد: خیر راحم یعنی وقتی بنده به کرم خدا توجه دارد و برای درخواست خود طمع می‌کند، خداوند هم جواب طمع او را می‌دهد و او را می‌بخشد و به این سبب است که می‌گویند همواره به درگاه الهی دعا کنید و امیدوار باشید که دعایتان مستجاب شود.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی با بیان اینکه ماه مبارک رمضان و به ویژه شب‌های قدر و شب‌های جمعه بهترین زمان برای دعا کردن به درگاه الهی است، متذکر شد: اگرچه حق در این است که بندگان خطاکار مورد عذاب قرار بگیرند، اما اگر خداوند آنان را ببخشد، بهترین رحم است./920/ت301/ن