خطا پوشی بندگان نشانهای از رحمت بیکران الهی است
![ذکر خدا](/Original/1393/10/30/IMAGE635573518310759789.jpg)
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجتالاسلام مهدیان، استاد حوزه علمیه قم، شامگاه دیروز در برنامه زمزم معرفت که در شبستان امام خمینی(ره) حرم حضرت فاطمه معصومه(س) با اشاره به اینکه خداوند از تمامی حالتها و وضع موجودات در عالم کائنات با خبر است، گفت: خطا پوشی بندگان نشانه ای از رحمت بی کران الهی است.
وی افزود: در عالم برگی نیست که از درخت بیفتد و خداوند از آن اطلاع نداشته باشد و بنده ای نیست که خداوند از حساب اعمال لحظه های عمرش غافل باشد.
استاد حوزه علمیه قم تصریح کرد: خداوند بسیار رئوف و مهربان است و همین مهربانی خداوند به بندگان موجب شده است که خداوند خطا پوشی کرده و گناهان بندگان را بر اهل آسمان و زمین بپوشاند.
وی ادامه داد: ما تا زمانی که گناهان خود را بر دیگران آشکار نکرده و حق ائمه و اولیای الهی و مظلومان را تضییع نکنیم خداوند بر اهل آسمان گناهان ما را آشکار نمی کند.
حجتالاسلام مهدیان با اشاره به اینکه زمانی که بنده چهلمین گناه را مرتکب شد باز خداوند از فرشتگان میخواهد که به خطاپوشی گناهانش ادامه دهند، گفت: فرشتگان این دستور الهی را اطاعت میکنند اما زمانی که بنده آشکار گناه کرد و حتی گناهش به جایی رسید که منکر ولایت شد در این زمان است که فرشتگان از خداوند میخواهند این فرد طغیانگر را رسوا کند و بال های خود را بر میدارند به این ترتیب اهل آسمان از گناه این بنده آگاه می شوند.
وی اظهار کرد: اما در زمین وضع فرق میکند و اهل زمین تا زمانی که مرگ فرد فرا برسد و تا قیامت که در دادگاه عدل الهی محاکمه شود از گناهان این فرد آگاه نمی شوند.
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به اینکه انسان هم باید به حکم بنده بودن از معبود اطاعت کرده و گناه دیگران را آشکار نکند، افزود: متأسفانه در جامعه عدهای هستند که به خاطر ترور شخصیت و غرایز شخصی هر تهمتی را به فرد زده و آبروی او را میبرند که چنین شخصی منفور فرشتگان و مغضوب درگاه الهی است.
حجتالاسلام مهدیان با اشاره به اینکه گاهی انسان با خطا پوشی میتواند یک نفر را به صراط مستقیم دعوت کرده و حضور او را در پیشگاه خداوند به او یادآوری کند، ادامه داد: اما در مقابل رسوا کردن یک فرد به جز نابودی فرد و افزایش گمراه او هیچ نتیجه مثمر ثمری نخواهد داشت.
وی یادآور شد: ولابتمداری در این خلاصه می شود که انسان به رسم معشوق و معبود از خطای دیگران در گذشته و با قلبی سرشار از رحمت گناهان دیگران را نادیده بگیرد تا با حفظ آبروی یک نفر زمینه هدایتش فراهم شود./837/پ202/ی