هشتم ذیحجه؛ سالروز خروج امام حسین از مکه
خبرگزاری رسا ـ امروز سه شنبه ۸ ذیحجة مصادف با خروج امام حسین (ع) از مکه معظمه در سال ۶۰ هجری قمری است.
به گزارش خبرگزاری رسا، پس از آنکه امام حسین (ع) با در خواست مکرر استاندار مدینه مبنی بر بیعت با یزید بن معاویه رو برو گردید و بنا چار از این شهر خارج و وارد مکه معظمه شد، به مدت چهار ماه و چند روز در جوار خانه امن الهی اقامت گزید و در این مدت با دعوت مسلمانان مبارز برخی از مناطق اسلامی، به ویژه شیعیان کوفه مواجه شد و برای پاسخ گویی به درخواست آنان، پسرعمویش مسلم بن عقیل (ع) را جهت هماهنگی انقلابیون و زمینه سازی نهضت بزرگ، به کوفه ارسال نمود و چون مسلم بن عقیل با استقبال شایان مردم کوفه مواجه شد، برای آن حضرت نامه‌ای فرستاد و او را برای رفتن به شهر کوفه دعوت کرد.
امام حسین (ع) تصمیم داشت که پس از پایان مراسم حج، به سوی کوفه رهسپار شود، ولی به وی خبر داده شد که یزید بن معاویه، تعدادی از مزدوران خود به فرماندهی عمروبن سعیدبن عاص را به بهانه حضور در مراسم حج، به مکه فرستاد تا در هنگام مراسم حج، امام حسین (ع) را دستگیر کرده و به نزد یزید در شام بفرستد و یا اینکه ناجوانمردانه وی را در هنگام عبادت ترور کرده و به شهادت برساند.
امام حسین (ع) برای خنثی کردن توطئه‌های دشمن حیله گر، ناچار شد در تصمیم خویش تجدید نظر کند. بدین جهت حج خود را تبدیل به عمره کرد و پس از پایان أعمال عمره، از حالت احرام بیرون آمد و در هشتم ذی حجّه، یعنی دو روز پیش از عید سعید قربان، از مکه عازم کوفه گردید.
یزید بن معاویه از یک سو جاسوسان و مزدوران خویش را برای دستگیری و یا کشتن آن حضرت به مکه اعزام کرد و از سوی دیگر با واسطه قرار دادن افراد موجّه و سر‌شناس، مانع خروج آن حضرت از مکه می‌گردید.
وی، نامه‌ای برای عبدالله بن عباس فرستاد و از او درخواست کرد که مانع قیام امام حسین (ع) شده و او را به سکوت و آرامش دعوت کند، در غیر این صورت، بدون در نظر گرفتن ملاحظات خویشاوندی با او برخورد خشن خواهد کرد. عبدالله بن عباس نزد امام حسین (ع) رفت و او را به ماندن در مکه و خویشتن داری دعوت کرد، ولی آن حضرت، اعتنایی به مصلحت اندیشی‌های وی نکرد و بر تصمیم خود تأکید نمود.
غیر از عبدالله بن عباس، افرادی دیگر چون محمدبن حنفیه، عبدالله بن عمر و عبدالله بن جعفر نیز آن حضرت را از قیام بر ضد یزید و رفتن به سوی عراق بر حذر داشتند. تنها عبدالله بن زبیر وی را تشویق به رفتن می‌کرد، تا زمینه را برای خود نمایی وی فراهم شود. چون با وجود ابا عبدالله الحسین (ع) در مکه معظمه، کسی اعتنایی به عبدالله بن زبیر نمی‌کرد.
ولی امام حسین (ع) بدون توجه به توصیه و تشویق دیگران (ع)، تصمیم خود را گرفته بود و بر اساس آن، به همراه خانواده و یاران و همراهان خویش از مکه خارج شد و به سوی عراق رهسپار گردید.
یحیی بن سعید از جانب برادرش عمرو بن سعید، مأموریت یافت که آن حضرت را از حرکت به سوی کوفه باز دارد و وی را به مکه برگرداند.
ولی تلاش و اصرار وی نیز بی‌فایده بود و امام حسین (ع) بدون اعتنا به تهدیدات او به حرکت خویش ادامه می‌داد.
آن حضرت، از مکه تا توقف درسرزمین کربلا، چند منرل را طی کرد که برخی از آنهابدین نام می‌باشند: تنعیم، ذات عرق، حاجز، زرود، ثعلبیه، زباله، بطن عقبه، شراف، عذیب هجانات، قصر بنی مقاتل و کربلا.
سفر آن حضرت از مکه معظّمه به سرزمین کربلا حدود بیست و پنج روزادامه یافت و در روز دوم محرّم سال 61 قمری، با اصرار حرّبن یزید، فرمانده لشکر عبدالله بن زیاد وارد سرزمین کربلا شد و در آنجا خیمه‌های خویش را بر پا کرد./1330/د102/ی
منبع: پایگاه اطلاع رسانی حج
ارسال نظرات