مسأله‌یابی و تولید نظریه دینی حلقه مفقوده عرصه هنر است
حجت‌الاسلام مهدی داودآبادی، کارشناس عرصه رسانه و هنر دینی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا، سینما را از مؤثرترین ابزار انتقال فرهنگ و عاملی قوی در بازشناسی میراث مشترک انسان ها خواند و اظهار داشت: سینما به عنوان یک رسانه پویا مورد اقبال عمومی است و نقش پذیری اجتماعی را همین رسانه پی‌ریزی میکند.
وی افزود: در ایران هنوز سینما نتوانسته جایگاه واقعی خود را به دست آورد و به راهکار مشخصی در تولید آثار سینمایی با رویکرد دینی دست نیافته است و این خلأ علمی در تولیدات سینمایی مشهود است.
کارشناس عرصه رسانه و هنر دینی به در ارائه تعریف از سینمای دینی، گفت: تعریف جامع و مانعی نمیتوان از سینمای دینی ارائه کرد و با وجود برگزاری سمینارها، همایشهای علمی و تحقیقات انجام شده، هنوز این ترکیب، نامأنوس و تحمیلی به نظر میرسد.
وی با اشاره به تعریف سینما از سوی فعالان عرصه هنر یادآور شد: سینما امروزه نه تنها از جایگاه مهمی در حوزه مطالعات فرهنگی برخوردار است، بلکه به تدریج جای خود را در علوم انسانی به عنوان یکی از فلسفههای مضاف تحت «فلسفه سینما» باز کرده است.
حجت الاسلام داودآبادی تأکید کرد: سینمای دینی بیشتر مبتنی بر آموزه های مسیحی و یا یهودی است و در برخی موارد هم آیین بودا و سایر نحله‌های موجود در دنیا مبنای تحلیل قرار میگیرد؛ زیرا این آثار و نیز روش‌های تحلیل آنها همه برگرفته از مبانی موجود در آموزه‌های یاد شده است.
وی اساس سینما را درام خواند و گفت: درام یا اجرای دراماتیک نسبت مستقیمی با آیین‌های دینی یا مناسک معنوی داشته است، چنان که در سنت مسیحی بیشتر نمایش‌ها تا اواخر قرون وسطی برگرفته از آموزه‌های انجیلی درباره زندگی و مصلوب شدن مسیح، تکریم قدیسان و نیایش‌های دینی بوده است.
کارشناس عرصه رسانه و هنر دینی به سینمای مدرن اشاره کرد و افزود: با ظهور دوران مدرن این هنر استحاله میشود و سر از تئاتر در میآورد و به هنری پوچ و معنا باخته تبدیل می شود و کشمکش دراماتیک را بر پایه نوعی سردرگمی اخلاقی بنا میکند.
وی با اشاره به فیلم‌های ساخته شده با موضوع دین تصریح کرد: به نظر میرسد این دسته از فیلمها را نمیتوان به این سادگی دینی تلقی کرد؛ چرا که ممکن است موضوع یک فیلم دینی باشد، اما خط داستانی یک موضوع غیر دینی را روایت کند؛ همچنان که بر عکس این معادله نیز ممکن است.
حجت الاسلام داودآبادی با اشاره به حلقه مفقوده نظریه‌پردازی دینی در عرصه هنر تأکید کرد: به نظر میرسد در تمام عرصه‌های هنر، ضرورت مسأله‌یابی و فرضیه سازی و در نهایت تولید نظریه بر پایه پارادایم های دین به صورت جدی احساس میشود./908/ت302/ف