تمسک به قرآن و عترت تنها راه نجات بشریت است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت‌الله محمدعلی جاودان استاد اخلاق، چهارشنبه شب در سلسله جلسات درس اخلاق که در حسینیه شیخ مرتضی زاهد(ره) تهران برگزار شد، گفت: پیامبر اعظم(ص) فرمودند: من دو گوهر گرانبها در میان شما به یادگار می‌گذارم.
وی افزود: قرآن و عترت دو میراث گرانبها از پیامبر اکرم(ص) محسوب می‌شوند، میراث کسی که نشان دهنده راه الهی است، بنابراین میراثش نیز قطعا برای بشر هادی راه خواهد بود.
آیت‌الله جاودان در تبیین اینکه قرآن کریم تزکیه دهنده نفس آدمی است، ابراز کرد: خداوند قرآن را یادآور و ذکر دهنده برای هدایت بشر قرار داده است. فطرت انسان به گونه‌ای خلق شده که حداقل خداشناسی و توحید را در نهادش دارد اما این فطرت در حوادث روزگار ممکن است مورد دستخوش و یا فراموشی قرار بگیرد و یا توسط سارقان شیطانی سرقت شده و او را گمراه کرده باشند.
این استاد برجسته اخلاق ادامه داد: پیامبران متذکران و یادآوران فطرت الهی فراموش شده در وجود آدمی هستند و قرآن نیز به عنوان نسخه و نشان دهنده راه، انسان را در مسیر رسیدن به مقصد که سعادت اخروی است یاری می‌رساند.
وی افزود: پیامبر(ص) برای زحمتی که برای هدایت انسان‌ها متحمل شد از آنان اجر و مزدی طلب نکرد جزء مودت با ذوی القربی چرا که این مودت راهی برای نجات خود بشر است.
آیت‌الله جاودان با بیان اینکه انسان باید خدا را بشناسد و بعد از دنیا برود، تصریح کرد: انسان با مراقبت از نفس و انجام اعمال پسندیده می‌تواند خداوند را بشناسد و با او آشنا شود. انسان باید بداند که خداوند در همه لحظات حاضر و ناظر اعمالش بوده و این امر در مراقبت از نفس بسیار تأثیرگذار است.
این استاد برجسته اخلاق با تأکید بر اینکه شناخت خداوند انسان را از هول و هراس روز قیامت باز می‌دارد، گفت: کسانی که در دنیا به خودسازی نفس پرداخته‌اند خدا را در قیامت حاضر و ناظر می‌دانند برای همین از هیچ امری در روز قیامت برای آنان هراس نخواهند داشت.
وی با استناد به حدیث ثقلین، عنوان کرد: چنگ زدن به دو ریسمان قرآن و عترت انسان را به مسیر حق هدایت می‌کند و او را از گمراه شدن باز می‌دارد مگر این که انسان معاند باشد.
آیت‌الله جاودان اظهار داشت: عترت و قرآن هر دو باهم هادیان راه هستند، بنابراین اگر انسان یکی از این دو را گرفته و دیگری را رها کند هرگز نجات نخواهد یافت و مودت به این دو در کلام رسول خدا(ص) به معنای محبت به آنان است که این محبت باید در عمل انسان متجلی شود.
این استاد برجسته اخلاق ادامه داد: انسان اگر در مسیر حق گام بردارد به هدایت و رستگاری نزدیک‌تر می‌شود و در این راه به هر میزان که تلاش خود را بیشتر کند سرعتش نیز افزایش خواهد یافت.
وی در پایان خاطرنشان کرد: هر یک از اعمال صالح انسان گامی در مسیر حق است، بنابراین به هر میزان که انسان ایمان داشته باشد به نجات نزدیک‌تر می‌شود، بنابراین انتها و مقصد این مسیر رسیدن به خداوند حاضر و ناظر است./813/۲۰۲/ب۲