پیام آیت الله جوادی آملی به کنگره ملی آقا نجفی همدانی

به گزارش خبرگزاری رسا در همدان، حضرت آیت الله جوادی آملی به کنگره ملی مفسر قرآن آیت الله آقا نجفی همدانی پیامی صادر کرد.

متن پیام به این شرح است:

«بسم الله الرحمن الرحیم»

الحمد الله رب العالمین و صل الله علی جمیع الانبیاء و المرسلین و ائمه الهده المهدیین سیّما خاتم الانبیاء و خاتم الاوصیاء علیهما آلاف تحیه و الثناء.

مقدم شما آیات، حجج، فرهیختگان حوزوی و دانشگاهی و مسئولان گرانقدر نظام اسلامی را گرامی می داریم.

از همه بزرگواران و فرهیختگانی که در بزرگداشت شخصیت علمی دینی حضرت سید محمد حسینی همدانی نجفی با ایراد مقال یا ارائه مقاله بر وزن علمی این کنگره افزوده اند و می افزایند، حق شناسی می کنید. از برگزار کنندگان این کنگره وزین علمی سپاسگزاریم.

از ذات اقدس اله مسألت می کنیم که روح آن فقید راحل را با اولیای الهی محشور کند و راهیان راه علمی و عملی آن صاحب علم و صاحب عمل صالح را پر رهرو کند.

مرحوم آیت الله سید محمد حسینی همدانی از زادگاه و زادگاهی برخاست که بسیاری از مردان علمی بزرگی از آنجا برخاستند.

عده ای از صحابه بزرگ ائمه بودند که محضر امامان را درک کردند و از معارف آن ذوات قدسی بهره علمی بردند و مردم بزرگ و بزرگوار همدان را متنعم کردند.

این شخصیت والا مقام رحلت ها و هجرت هایی هم به مراکز علمی داشت. مدتی در نجف از محضر بزرگان  بودند؛ بعد از برگشت به زادگاهشان توانستند مصداق این باشند که «جعلنا له نورا یمشی به فی الناس».

نکته اساسی که این بزرگوار را فرهیخته کرد، آن است که اعتصامی به حبل متین داشتند.

ذات اقدس اله قرآن را نازل کرده است اما نه آنطوری که خدا باران را نازل کرد و می کنم. نازل کردن باران به این است که خدا قطرات این آب را به زمین می اندازد.

انزال باران سخن از انداختن قطرات آب است اما انزال قرآن سخن از آویختن این حبل متین است نه انداختن. 

فرق اساسی انداختن و آویختن در همان تجلی و تجافی است. وقتی که به صورت آویختن باشد از او به متجلی یاد می شود که این کتاب در عین حال که در بالا هست در دسترس پایینی ها هست؛ در عین حال که در دسترس پایینی ها هست در بالا هم هست.

که در آغاز سوره مبارکه زخرف تقریبا به این وصف چنین یاد کرده است که «انا جعلنا قراناً عربیاً لعلکم تعقلون و انه فی ام الکتاب لدینا لعلی حکیم».

یعنی این حبل آویخته نه قطرات انداخته، این حبل متین که آویخته شد، یک طرفش به دست خدای سبحان است و آن حبل متین به دست خداست؛ علیٌ حکیم است، نه تازی است و نه پارسی، نه عبری است و نه عربی.

علیٌ حکیم است که وجود مبارک پیغمبر (ص) آن مرحله را از ذات اقدس اله فرامی گیرد که «و انک لتلقی القرآن من لدن حکیم علیم» که از او به عنوان علم لدنی یاد می شود.

مرحله نازله همان عربی مبین است که «انا جعلناه قراناً عربیاً»

این شخصیت بزرگوار توانست هم در محضر عربی مبین باشد؛ هم به اندازه عنایت الهی از مقامات برتر فیض ببرد، مخصوصاً علمای بزرگ و بزرگوار و اساتید علمی نجف که علم صالح و عمل صالح را در کنار تصفیه باطن جمع کردند.

بعضی ها مفسرند اما فقیه نیستند. بعضی ها فقیه اند ولی مفسر نیستند. بعضی فقیه به مفسرند ولی وارسته نیستند.

آنها که بین قرآن و عترت و طهارت روح جمع کردند به اصطلاح جمع سالم کردند؛ یعنی هم در محضر قرآن کریم بودند، کتابی تألیف کردند و هم در محضر عترت طاهرین بودند، فقه و امثال فقه را فراگرفتند و در این زمینه تألیفی دارند، هم به طهارت روح مبادرت ورزیدند.

برخی در این عناصر سه گانه جمع مکسر کردند، برخی جمع سالم. آنکه موفق شد مثل آیت الله قاضی، علامه طباطبایی و امام راحل، اینها جمع سالم کردند. یعنی هم در مشعر قرآن بودند، هم در مشعر عترت و هم در مشعر طهارت روح.

این بزرگواران دوستانی و شاگردانی را تربیت کردند که مرحوم آیت الله سید محمد حسینی همدانی نجفی آن طوری که از مصاحبه های لطیف و شریف این شخصیت شریف و رحیل برمی آید استفاده کردند. این بزرگوار عمر طولانی و پر برکت را در این بخش ها گذرانده است. از همدان بعید نیست چون مهد بسیاری از صحابه امام باقر و امام صادق علیهم السلام می باشند./۹۷۹/د۱۰۳/ب۱