هدف از انتصاب الهی امام نفع رساندن به بشر بوده است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام معرفت استاد حوزه علمیه، شب گذشته به مناسبت ولادت با سعادت امام هادی(ع) در مسجدجامع غدیرخم به ایراد سخنرانی پرداخت و در تفسیر آیه 124 سوره مبارکه بقره، گفت: خداوند در این آیه حضرت ابراهیم(ع) را به عنوان امام معرفی می کند.

وی با اشاره به اینکه انتصاب امام از ناحیه پروردگار است، ادامه داد: هدف از انتصاب امامت و ولایت نفع رساندن به بشر بوده است.

حجت الاسلام معرفت با استناد به دعای جوشن کبیر، عنوان کرد: در دعای جوشن کبیر خداوند به عنوان نافع و در دعای مجیر حضرت حق با دو واژه ضار و نافع معرفی می شود.

استاد حوزه علمیه ادامه داد: این دو نوع معرفی را می توان به این طریق پاسخ داد که اسما و صفات الهی از منظر علمای توحید شناس به دو بخش صفات ذاتی و صفات افعالی تقسیم می شود، آن بزرگان می گویند صفات ذاتی نقطه مقابل ندارد در حالی که صفات افعالی حضرت حق تعالی نقاط مقابل دارند.

وی افزود: صفات ذات از نظر تحقق در ذات باری تعالی وجود دارد و هرگز زائل نمی شود و نقطه آغاز و پایانی هم ندارد در حالی که این امر در زمینه صفات افعالی پروردگار ساری و جاری نیست؛ در دعای مجیر زمانی که ضار در مقابل نافع قرار می گیرد در اصل به بخشی از افعال باری تعالی اشاره دارد.

حجت الاسلام معرفت با بیان اینکه خداوند از نظر ذات نافع مطلق است، ادامه داد: نافع از نظر ذات تماما خیر است؛ برای مثال تسبیح حضرت زهرا(س) سراسر نفع و گنجینه است و نباید در نماز یومیه از آن غفلت شود چرا که تعقیبات کامل کننده نماز محسوب می شوند.

استاد حوزه علمیه ادامه داد: انسان مالک چیزی نیست بنابراین هیچ موجودی غیر از خداوند در این عالم قدرت نفع رسانی ندارد اما با یک تنزل ائمه اطهار(ع) نیز نافع هستند چرا که مظهر اسمای الهی محسوب می شوند.

وی افزود: بنابراین اگر ذات ائمه اطهار(ع) به عنوان مظهر ذات اسمای الهی مورد بررسی قرار گیرد در عالم امکان سراسر نافع مطلق شناخته می شوند اما اگر برای فعل الله بخواهند مظهر شوند ضار و نافع هستند؛ برای مثال امام حسین(ع) در کربلا نسبت به زهیر، نافع اما برای عمر سعد ضار بودند.

حجت الاسلام معرفت در پایان خاطرنشان کرد: امام حسین(ع) به عنوان مظهر اسمای الهی و در جایگاه فعل، حر را به جایی رساندند که حر اولیاء الله می شود اما شمر را در بالاترین حد ضرر مستقر می کنند زیرا نفع، ابتدایی و ضرر جزایی است؛ جسارت هایی که شمر انجام داد او را دچار ضار کرد./813/پ202/ب1