این روز ها که بحث کرونا خیلی داغ است و خیلی ها در خانه مانده اند و به گونه ای در قرنطینه خانگی و به روایتی در محاصره این ویروس قرار گرفته اند، بد نیست این کتاب را بخوانند و این روایت را زبان به زبان و چهره به چهره برای یکدیگر نقل کنند که شاید عطرامید، بیشتر در جامعه پخش شود که امید میتواند نقطه اوج در بزرگترین محاصره ها باشد حتی لحظه ای که سایه مرگ بالای سرت باشد.
یادداشت های محاصره روایت زندگی در سه سال محاصره کامل جبهه النصره است. محاصره سنگین و کامل دو روستای شیعه نشین کفریا و الفوعه که ساکنانش مردم عادی و زنان و کودکان بی دفاع بودند. روز نوشت هایی از قلب محاصره. خاطراتی بین مرگ و زندگی و لحظات دست و پنجه نرم کردن با گرسنگی و مرگ مردمی که یکباره با سقوط ادلب به محاصره افتاده بودند و حالا گذران زندگی برای آنها دیگر شبیه سابق نبود. یادداشت های محاصره به قلم زنی از الفوعه نگاشته شده است. خانم لیلی علام الدین اسود معلم روستای الفوعه که با دو دختر و همسرش در روزهای سخت محاصره در الفوعه زندگی می کند. آنچه جهان خارج از الفوعه و کفریا از این محاصره سنگین سه ساله می دانند چیزی جز کلیات نیست و تقریبا می توان گفت تنها نوشته هایی که از جزئیات محاصره سه ساله این دو منطقه شیعه نشین وجود دارد همین روزنوشت هاست. یادداشت هایی که جزئیات و لحظه به لحظه بیم و امید این مردم را مجسم می کند. شاید بتوان گفت یادداشت های محاصره نوع کم سابقه ای از نوشته های مقاومت است. و شاید نسخه های شبیه آن را نتوان به وفور پیدا کرد چرا که لازمه خلق آثاری از این دست زیست در وسط محاصره و از طرفی توانایی نگارش است و از آنجا که این شرایط معمولا شرایط عادی نیست آثاری از این دست نیز آثار معدودی هستند و شاید بتوان گفت یادداشت های محاصره یکی از بهترین نمونه های این روز نوشت هاست. آنچه در یادداشت های محاصره می بینیم فقط روایت سه سال محاصره کامل و بیم و امید و گرسنگی و سایه مرگ بالای سر ملتی در محاصره کیلومترها دور تر از ایران نیست . یادداشت های محاصره یک قسمت از تاریخ است . قسمتی دردناک و سخت از تاریخ پر فراز و نشیب شیعه
در قسمتی از کتاب می‌خوانیم:
همه از خانه ها وحشت زده بیرون زدیم. همه از همسایه ها سوال می پرسیدیم “چه خبر شده؟ از ادلب چه خبر؟” بعد فهمیدیم ارتش تا مرکز استان ادلب عقب نشینی کرده. نیروهای امنیتی هم تا شهر “مسطومه” عقب کشیده¬اند و چند روز بعد تا “اریحا “. عقب می¬رفتند و عقب¬تر و نا امیدی به جان ما چنگ مي¬انداخت. باز هم عقب¬تر. دست آخر تا “جورین” هم ارتش عقب نشینی کرد. حالا ما مانده بودیم و ما. بین وحشت و ناباوری. گوشه خانه هایمان کز کرده بودیم. تنها … در روستایی که حالا به محاصره افتاده بود. بدون برق .. بدون تلفن .. حالا یک تماس تلفنی سخت تر از این حرف ها شده بود. ما در خانه هایمان زندانی شدیم. در روستای خودمان. روزهای اول باورمان نمی شد. خیلی امیدوار بودیم. بعد کم¬کم رنگ از روی امیدمان. مدام میگفتیم “فردا ارتش بر می¬گرده” برنگشت. فقط دور تر و دور تر می شد. مدام عقب¬تر می¬رفت. اولین روزی که هواپیما آمد و نان ریخت برای ما همه باور کردیم که واقعا به محاصره افتاده¬ایم. محاصره¬ای که هیچ کس جز خدا نمی¬داند … دقیقا کی به آخر می¬رسد.
«پانصد صندلی خالی»؛ روز نوشت های زنی است به نام لیلی علام الدین اسود که در محاصر سه سال الفوعه نوشته شده و توسط رقیه کریمی ترجمه و در قطع رقعی و ۸۸ صفحه، به همت انتشارات شهید کاظمی منتشر شده است.