حجاب و عفاف؛ ضرورتی بنیادین در حکمرانی اسلامی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در فارس، یکی از شاخصه‌های بارز حکومت اسلامی، حفظ کرامت انسانی، سلامت اجتماعی و انسجام فرهنگی است. در این میان، حجاب و عفاف نه تنها یک دستور فردی برای افراد جامعه، بلکه یک ضرورت کلان در حکمرانی اسلامی به شمار می‌آید؛ چرا که آثار آن بر خانواده، اجتماع و ساختار حکمرانی فراتر از حوزه شخصی است.

 

 

حکمرانی اسلامی بر پایه کرامت انسان‌ها استوار است. عفاف، به معنای رعایت پاکی در رفتار، گفتار و پوشش، تضمین‌کننده احترام متقابل و کاهش تنش‌های اجتماعی است. فقدان عفاف و هنجارشکنی‌های فرهنگی، باعث آسیب‌های روانی و اجتماعی می‌شود و زمینه ناپایداری خانواده و جامعه را فراهم می‌آورد. از این منظر، ترویج حجاب و عفاف یک ضرورت حکمرانی برای حفظ امنیت اخلاقی و روانی جامعه است.

 

 

حجاب و عفاف، نماد تعهد دینی و فرهنگی مردم است و نشان‌دهنده هویت اسلامی جامعه در مقابل هجمه‌های فرهنگی و رسانه‌ای خارجی. حکمرانی اسلامی موظف است با ایجاد محیط مناسب و حمایت از نهادهای دینی و آموزشی، این هویت را حفظ، تبیین و تقویت کند. بدون این مولفه، حکمرانی دینی نمی‌تواند مشروعیت فرهنگی خود را پایدار نگاه دارد.

 

 

آسیب‌هایی مانند اختلافات خانوادگی و بحران‌های اخلاقی، پیامد مستقیم تضعیف فرهنگ عفاف هستند. حکمرانی اسلامی با تأکید بر آموزش، تبیین و حمایت از حجاب، به جای مقابله صرف با آسیب‌ها، پیشگیری را در دستور کار خود قرار می‌دهد. این موضوع باعث کاهش هزینه‌های اجتماعی، تربیتی و انتظامی می‌شود و ثبات جامعه را تضمین می‌کند.

 

 

در حکمرانی اسلامی، حفظ عفاف و حجاب تنها با الزام فردی حاصل نمی‌شود؛ بلکه حاکمیت وظیفه دارد فضای حمایتی و اقناعی ایجاد کند. این شامل آموزش، ترویج فرهنگ عفاف، حمایت از زنان و مردان الگو، و هماهنگی میان خانواده، مدرسه و رسانه است. وقتی محیط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مناسب باشد، رعایت عفاف به انتخاب آگاهانه و ارزش درونی تبدیل می‌شود، نه تحمیل بیرونی.

 

حجاب و عفاف، یک ضرورت فردی و اخلاقی است، اما در سطح حکمرانی اسلامی، عنصر استراتژیک سلامت اجتماعی، مشروعیت فرهنگی و امنیت اخلاقی جامعه محسوب می‌شود. حکمرانی موفق اسلامی، حکمرانی است که بتواند فضایی حمایتگرانه، اقناعی و الهام‌بخش برای رعایت عفاف فراهم آورد؛ فضایی که در آن افراد به ارزش حجاب و عفاف باور داشته باشند و آن را جزئی از هویت خود بدانند، نه تنها یک الزام قانونی.

 

به بیان ساده، حجاب و عفاف، ستون سلامت اخلاقی و فرهنگی جامعه اسلامی هستند و بدون توجه به آن، هیچ حکمرانی اسلامی نمی‌تواند مشروعیت، انسجام و ثبات اجتماعی خود را تضمین کند.