آیت الله مصباح یزدی:
عمل صالح ایمان را تقویت می کند
خبرگزاری رسا ـ رییس موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره) رابطه ایمان و عمل را از منظر شیعیان اینطور بیان کرد: عمل شایسته ایمان را تقویت می کند و مراتب ایمان انسان را بالا می برد و عمل ناشایست ایمان را تضعیف می کند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله مصباح یزدی شب گذشته در پایان تفسیر روایت امام باقر علیه السلام گفت: تمام خطرهایی که نفس با آن دسته و پنجه نرم می کند در این روایت با فرض وجود ایمان است. حال برای پاسخ به این سئوال که «اگر خود ایمان دچار خطر شود چه باید کرد؟» به تبیین روایتی از امام علی علیه السلام می پردازیم.
وی با بیان این مطلب که برای حفظ ایمان و مصون نگه داشتن آن از خطرها نیاز به شناخت ایمان است افزود: بین ایمان و عمل رابطه تنگاتنگی وجود دارد و هرچه اعمال نیکوتر باشند ایمان هم رشد پیدا می کند.
این استاد حوزه علمیه ادامه داد: در روایت داریم که ایمان عبارت است از تصدیق با دل، اقرار به زبان و عمل به اعتقادات ناشی از ایمان.
وی تصدیق دل و اقرار به زبان را برای ایمان داشتن کافی ندانست و گفت: در سوره حجرات آیه چهاردهم آمده است که برخى از بادیهنشینان گفتند ایمان آوردیم ، خداوند در جوابشان می فرماید نگویید ایمان آوردیم، بگویید اسلام آوردیم هنوز در دلهاى شما ایمان داخل نشده است. معلوم می شود غیر از تصدیق قلب و اعتراف زبانی چیز دیگری نیز باید باشد تا بتوان گفت ایمان آوردیم.
آیت الله مصباح یزدی با اشاره به آیه «وَ جَحَدُوا بِهَا وَ اسْتَیْقَنَتْهَا أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوّاً » اظهار داشت: خداوند می فرماید حضرت موسی برای اثبات حقانیت خود از معجزه استفاده کرد و ادامه می دهد که « فرعونیان با آنکه دلهایشان بدان یقین داشت ، از روى ظلم و تکبّر آن را انکار کردند». این یعنی علم داشتن و تصدیق قلب دلیل برایمان نیست.
وی با توجه به آیات قرآن و روایات تصریح کرد: آن کسی که علم به حقانیت اسلام دارد و تصدیق هم می کند، تازه مسلمان می شود و برای ایمان نیاز به اعتقاد راسخ دارد که منشاء اعمالش است. اعتقاد حالت روانی است که فرد در خود به صورت ارادی ایجاد می کند و ملتزم به آن است.
این استاد اخلاق حوزه با بیان اینکه برخی مذاهب علم و ایمان را مقابل هم می دانند گفت: به عنوان مثال مسیحیان می گویند ابتدا باید به تثلیث ایمان آورد و بعد معرفت کسب کرد ولی در فرهنگ اسلام چنین نیست. حتی اگر شخص ظن نزدیک به یقین هم داشته باشد برای ایمان کافی نیست بلکه باید علم پیدا کند. معنی این علم عرفی است نه علم یقینی که در منطق بحث می شود.
عضو مجلس خبرگان در جواب این سئوال که « اگر کسی اعتقاد پیدا کرد و ملتزم شد که به دستورات الهی عمل کند و گناه کرد ایمان او چطور می شود؟ » پاسخ داد: از صدراسلام این پرسش مطرح بوده است، مُرجِعه معتقد بود که ایمان و گناه دو مقوله جدا از هم هستند و پس از کسب ایمان، گناه خدشه ای به آن وارد نمی کند. نظر این طایفه مورد حمایت و تایید خلفای بنی امیه بود.
رییس موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره) آزادی به معنای بی بند و باری را از جمله چیزهایی دانست که زود مورد اقبال جامعه قرار می گیرد و افزود: در روایت داریم جوان هایتان را دریابید قبل از اینکه گرفتار افکار مُرجِعه شوند.
آیت الله مصباح یزدی ادامه داد: خوارج بر این باور بودند که هرکس گناه کبیره ای انجام دهد ایمانش از بین می رود و از دین خارج است. هر چند که خود گناهان بزرگی مرتکب شدند ولی چنین ادعایی داشتند.
وی رابطه ایمان و عمل را از منظر شیعیان اینطور بیان کرد: ایمان یعنی حالت روانی اعتقاد و التزام به دستورات الهی و تصدیق به قلب، همراه با عمل باشد. عمل شایسته ایمان را تقویت می کند و مراتب ایمان انسان را بالا می برد و عمل ناشایست ایمان را تضعیف می کند مثل درختی که آبیاری نشود کم کم لاغر و نحیف و خشک شده و نهایتا از بین می رود.
این استاد اخلاق حوزه بر اساس روایت امام علی علیه السلام ایمان را دارای چهار رکن خواند که با نبود هریک به انحراف کشیده می شود و افزود: حضرت فرمودند « ایمان چهار ستون دارد صبر، یقین، عدل، جهاد » اینکه ارتباط این چهار عامل و تاثیر هریک بر ایمان چیست ؟ موضوع بحث ما در جلسات آینده است./928/پ202/ج
ارسال نظرات