چزابه؛ میعادگاه دلدادگی

به گزارش خبرگزاری رسا، نام منطقه عملیاتی چزابه برای همه رزمندگان و بزرگان انقلاب اسلامی ایران آشناست؛ چزابه محلی است که بوی خفه کننده گازهای خردلی صدها جوان، زن و مردش را به سینه خاک فرستاد.

وقتی به چزابه سفر می کنی هنوز که هنوزه می بینی که تابلوهایی با مضمون «خطر انفجار مین؛ ورود ممنوع» دیده می شود با خود می گویی مگر هنوز جنگ است که نوشته اند خطر انفجار.

خیر؛ جنگ نیست اما چزابه یکی از مناطق استراتژیک و مرزی استان خوزستان است که برخی از زمین های این منطقه مملو از مین های به جا مانده از رژیم بعث عراق در دوران دفاع مقدس است و در سال جان برخی از مردم این منطقه را می گیرد.

چزابه قدمگاهی است برای دلدادگی، عاشقی و سرسپردگی؛ چزابه محلی است برای رسیدن به حسین بن علی(ع)، وقتی تو خاک های چزابه قدم می گذاری هنوز تابلوهایی را می بینی که روی آن نوشته اند «تا کرب و بلا راهی نیست».

وقتی نام چزابه را می‌شنوی ناخودآگاه زیر لب می‌گویی: طریق القدس و فتح‌المبین و روی زمین می‌نشینی و با انگشت می‌نویسی«اسفند 1360» اوج ناکامی دشمن برای جلوگیری از انجام عملیات فتح‌المبین بود.

در اینجا حس می‌کنی تا خدا فاصله‌ای نداری؛ اینجا مقتل اسماعیلیان است. شب‌ها چزابه زانوی غم بغل می‌گیرد. چزابه که میرسی دوست داری زیارت عاشورا بخوانی و گریه کنی؛ اینجا دوست داری سرت را روی زانوی خاک بگذاری و هق هق گریه‌ات را در فضا رها کنی. وقتی که توی آب هور نگاه کردم، خودم را پیدا کردم، اما نشناختم؛ خیلی عوض شده بودم. مهم نیست، این مهم است که خودم را پیدا کرده‌ام، خرابه را می‌شود ساخت؛ ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است.

چزابه یعنی به مدت طولانی توی آب بودن و بی حرکت ماندن. چزابه یعنی هول و هراس و اضطراب، وحشت و نگرانی؛ چزابه یعنی نبرد بدون خاکریز و بدون سنگر و سرپناه؛ چزابه یعنی مرگ از زمین و هوا، یعنی گیرکردن در وسط آتش.

من تصمیم گرفته‌ام آن قدر در چزابه بمانم تا خدا را پیدا کنم و با هم به شهر برگردیم. من دوست دارم مردم هم خدا را ببینند و اگر وقت کردند به چزابه بیایند و اگر وقت کردند بهشت را قبل از مردن ببینند.

تنگه چزابه بین تپه های رملی و هورالهویزه قرار دارد، این تنگه در 17 کیلومتری شمال غربی شهر بستان و بر سر مسیر مرزی فکه ـ بستان قرار دارد، موقعیت جغرافیایی آن 31 47 30 بوده و عرض آن 1/5 کیلومتر است و در کنار مرز ایران و عراق قرار دارد.

این تنگه به سبب قرارگیری در بین هور و تپه های رملی یک گلوگاه محسوب شده و به سبب هم جواری با مسیر دستیابی به شهرهای بستان، سوسنگرد و اهواز از موقعیت استراتژیکی بسیار بالایی برخوردار است؛ زیرا نیروی مهاجم برای دستیابی به جاده بستان ـ سوسنگرد که بهترین و نزدیک ترین راه وصولی به اهواز است، باید از این تنگه عبور می کردند.

این تنگه یکی از پنج مسیر اصلی هجوم ارتش عراق به خوزستان بود. در هجوم 31/6/1359 به این تنگه با وجود مقاومت اندک مدافعان آن، ارتش عراق نتوانست موفقیت خود را تا 2/7/1359 در چزابه تثبیت کند. نیروهای ارتش عراق پس از سه روز درگیری در نوار مرزی، در چهارمین روز یعنی 3/7/1359 از تنگه چزابه عبور کرده و به طرف تپه های الله اکبر و بستان پیش آمدند. از آن زمان تنگه چزابه در اختیار دشمن قرار گرفت تا اینکه روز 8/9/1360 در جریان عملیات طریق القدس آزاد شد.

در آستانه عملیات فتح المبین در 17/11/1360 نیروهای عراقی با حمله به این تنگه حدود 300 متر در عمق مواضع خودی رخنه کردند. هدف دشمن از این حمله به تأخیر انداختن عملیات فتح المبین بود که در برابر این اقدام دشمن، 18 گردان از نیروهایی که سپاه پاسداران برای اجرای عملیات فتح المبین آماده کرده بود به تدریج به چزابه اعزام و با دشمن درگیر شدند؛ از این رو نه تنها موفقیتی به دست نیامد، بلکه حدود 1000 تن از رزمندگان به شهادت رسیدند.

در تاریخ 1/12/1360 چهار گردان دیگر از سپاه پاسداران به فرماندهی حسن باقری طی عملیاتی با نام امیرالمؤمنین(ع) از منطقه رملی شمال تنگه(تپه نبعه) وارد عمل شده و از پشت به عراقی ها یورش بردند که با کشته شدن حدود 400 تن از قوای دشمن، آنان را از تنگه دور کردند.

در برهه کنونی تنگه چزابه به یک منطقه مرزی بین خاک ایران و عراق تبدیل شده است و در روز ده ها کاروان جهت تشرف به کربلای معلی از این تنگه مقدس و دوست داشتنی عبور می کنند./9461/د101/س