نگاهی به دعای ابوحمزه ثمالی(12)؛
حسن ظن به خدا سبب بخشش گناهان میشود
خبرگزاری رسا ـ استاد خارج فقه حوزه علمیه قم با بیان اینکه حسن ظن به خداوند سبب بخشش گناهان میشود، گفت: وعده خداوند بر گذشت از بندگان خطاکاری که حسن ظن به او پیدا کنند، حتمی است.
«وَ أَنَا یَا سَیِّدِی عَائِذٌ بِفَضْلِکَ هَارِبٌ مِنْکَ إِلَیْکَ مُتَنَجِّزٌ مَا وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ أَحْسَنَ بِکَ ظَنّا وَ مَا أَنَا یَا رَبِّ وَ مَا خَطَرِی هَبْنِی بِفَضْلِکَ وَ تَصَدَّقْ عَلَیَّ بِعَفْوِکَ؛ و من اى آقایم پناهنده به فضل توام،گریزان از تو به سوى توام، خواستار تحقق چیزى هستم که وعده کردى،و آن گذشت تو از کسىکه گمانش را به تو نیکو کرده،چه هستم من اى پروردگارم،و اهمیت من چیست؟ به فضلت مرا ببخش،و به گذشتت بر من صدقه بخش.»
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه تفسیر فرازهایی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی به تبیین مقام عبد پرداخت و گفت: در تشهد نماز ابتدا مقام عبد و بعد مقام رسالت ذکر میشود.
وی با بیان اینکه هیچ مقامی بالاتر از مقام رسالت نیست و هدف خلقت انسان به واسطه رسالت بوده است، تصریح کرد: اگر رسالت نباشد انسان ارزشی ندارد، خلقت انسان در هدف رسالت پیامبر و هدایتهای پیامبر به کمال و ارزش انسانی میرسد.
وی ادامه داد: اما آنجا که ملاک بنده بودن است، ابتدا وجود نازنین پیامبر را شهادت میدهیم که عبد خدا است و بعد بر رسالت آن حضرت گواهی میدهیم؛ عبد پایه محکم «اشهد ان محمد عبده و رسوله» است که اول آمده است و اگر عبد نباشد رسالت هم نیست.
استاد اخلاق حوزه علمیه قم گفت: برخی عرفا گفتهاند که عبد و رسالت دو مقام نیست بلکه یک مقام است، عبد مقدمهای برای رسالت و نهایت عبودیت رسالت میشود، در حالی که هیچکس نتوانسته مانند پیامبر اکرم(ص) عبودیت داشته باشد تا بتواند رسالت را پیدا کند.
وی در ادامه افزود: انسان به واسطه گناهان و معاصی یا به سبب عدم عمل به وظیفه در مقابل خداوند متعال کوچکی خاصی را در خود میبیند و از اینکه کوتاهی کرده و در مقام عظمت خداوند آنطور که باید حمد، تسبیح و تنزیه ذات مقدس ربوبی را به جا نیاورده، ابراز پشیمانی میکند.
استاد خارج فقه حوزه علمیه قم با بیان اینکه گاهی حمد و تسبیح بنده در لفظ است اما گاهی در عمل باید حامد و شاکر باشد، اظهار کرد: انسان باید در زندگی پیرو خداوند باشد و عمل او اثبات کند که عبد و بنده الهی است.
وی با اشاره به فراز «أَنَا یَا سَیِّدِی عَائِذٌ بِفَضْلِکَ هَارِبٌ مِنْکَ «...از دعای شریف ابوحمزه ثمالی گفت: انسان وقتی حلم خداوند متعال را میبیند در برابر او، ناتوانی، بیچارگی و بیارزشی خود را اعتراف میکند، چراکه حلم خدا سبب میشود بر خواستههای خود جرأت پیدا کند.
آیتالله احمدی فقیه یزدی ابراز کرد: بنده اعتراف میکند که هیچ نیست و همه چیز خدای متعال است، بنابراین به فضل او پناه میبرد و در حقیقت از خدا به خدا فرار میکند؛ توبه به معنای بازگشت است، یعنی به واسطه گناه از خدا دور شدهایم و میخواهیم به خدا برگشت کنیم.
وی با بیان اینکه اگر در عمل شکر نعمت نکردیم و عقب ماندیم، باید دوباره به مرکز نعمت برگردیم، گفت: شهید مطهری مثال میزنند که وقتی یک کودکی مورد غضب مادر قرار میگیرد و تنبیه میشود، کمی فاصله میگیرد اما دوباره به خود مادر برمیگردد چراکه میداند همه نعمتها از همین مادر است.
استاد خارج فقه حوزه علمیه قم متذکر شد: هرچند ما به واسطه گناهی که کردهایم از عذاب خدا میترسیم و فرار میکنیم، اما میگوییم فرار میکنیم و دوباره به سوی خداوند برمیگردیم، که به تصور خود از غضب خدا فرار کردهایم و در واقعیت هیچ پناهی جز او نداریم.
وی ابراز کرد: مهمترین نکته که در این فراز از دعای پرفضیلت ابوحمزه ثمالی مطرح میشود، حتمی بودن وعده خداوند بر گذشت از بندگان خطاکاری که حسن ظن به او پیدا کنند، است؛ بنابراین چون بنده به سوی خداوند آمده، وعده خدا قطعی است و حتی به بندهای که گناهان بسیار دارد نیز وعده گذشت داده است.
آیتالله احمدی فقیه یزدی ادامه داد: بندهای که در برابر مقام خداوند متعال به نیستی خود اعتراف میکند و ارزشی را در برابر عظمت بارگاه الهی برای خود نمیداند، از حضرت حق میخواهد که به فضل و کرم خودش، او را ببخشد که البته این بخشش نیز بخشش عام است.
وی در معنای بخشش عام، گذشت صدقهای را به کار برد و با بیان اینکه خداوند در این گذشت هر خطایی را که بنده داشته است میبخشد و حتی نعمت هم به او میدهد، گفت: خداوند دارای عفو است و بدون مقابله و هیچ چشم داشت و منتی، درخواست بندهاش را میپذیرد./920/ت301/ن
ارسال نظرات