دامنه رحمت و مغفرت الهی گسترده است / درگاه توبه به روی انسان های گنهکار همواره باز است

«یَحْمِلُنِی وَ یُجَرِّئُنِی عَلَى مَعْصِیَتِکَ حِلْمُکَ عَنِّی وَ یَدْعُونِی إِلَى قِلَّةِ الْحَیَاءِ سَتْرُکَ عَلَیَّ وَ یُسْرِعُنِی إِلَى التَّوَثُّبِ عَلَى مَحَارِمِکَ مَعْرِفَتِی بِسَعَةِ رَحْمَتِکَ وَ عَظِیمِ عَفْوِکَ یَا حَلِیمُ یَا کَرِیمُ یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ یَا غَافِرَ الذَّنْبِ یَا قَابِلَ التَّوْبِ، یَا عَظِیمَ الْمَنِّ یَا قَدِیمَ الْإِحْسَانِ؛ سپاس‏تو را سزاست بر بردبارى‏ات پس از انکه دانستى،و بر گذشتت پس از آنکه توانستى،بردبارى‏ات مرا به جانب گناه مى‏کشد و بر نافرمانى‏ات جرأت مى‏دهد،پرده‏پوشى‏ات بر من مرا به کم‏حیایى مى‏خواند،و شناختم از رحمت گسترده و بزرگى عفوت،به من در تاختن بر محرّماتت سرعت مى‏دهد!اى شکیبا،اى گرامى،اى زنده،اى‏اى به خود پاینده،اى آمرزگار،اى توبه پذیر، اى بزرگ نعمت،اى دیرینه احسان.»

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه تفسیر فرازهایی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی، گفت: پس از اینکه خداوند متعال را به حلم و کرمش قسم دادیم تا گناهان ما را بپوشاند و ما را زود عقوبت نکند، او را شکر می‌کنیم.

وی با بیان اینکه دامنه رحمت و مغفرت الهی گسترده است، افزود: انسان وقتی یک نعمت بزرگ نصیبش شود اول چیزی که برای خود مهم می‌داند آن است که شکر نعمت کند، اینجا عظمت و رحمت خداوند متعال را در بخشش گناهانش که می‌بیند حمد الهی می‌کند.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه به مقایسه ارتباط حلم با علم پرداخت و اظهار کرد: زمانی نسبت به موضوعی علم نداریم و حلم می‌کنیم و زمانی اطلاع داریم که چه سختی‌های وجود دارد و آن زمان نسبت به موضوعی بردباری می‌کنیم؛ حلم بعد از علم مهم است.

وی تصریح کرد: خداوند متعال می‌داند که ما چقدر گناه و خطا کرده‌ایم، اما حلم می‌کند پس این حمد برای خدا و علم خداوندی است بعد از اینکه به رفتار و کردام ما آگاه است و چنین حلمی می‌ورزد که اینجا عفوک عطف بر حمد می‌شود، یعنی بر عفو تو بعد از قدرتت حمد است.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی با بیان اینکه خداوند متعال می‌تواند انتقام بگیرد و مؤاخذه کند اما عفو می‌کند، گفت: معنای واقعی عفو پس از قدرت و زمان تسلط قدرتمند بر ضعیف است، نه اینکه دست ما به جایی نرسد و قدرتی نداشته باشیم، آن زمان سخن از عفو بگوییم.

وی با اشاره به مهلتی که خداوند به انسان‌ها می‌دهد و بر خطای آنان بردباری می‌کند، متذکر شد: قدرتی که خداوند به انسان می‌دهد به اضافه نوازش‌ها و پرورش‌های او سبب شده است که بر معصیت جرأت پیدا کند، اگر اینها را گرفته بود انسان ناتوان هیچ گناهی نمی‌توانست انجام دهد.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم گفت: بنده خطاکار که از راه خدا دور شده است، خطاب به خداوند به موضوعی اعتراف می‌کند و آن اینکه گناهانش را می‌دیده اما دوباره آن نیرو و پرورش را می‌داده و در برابر آن خطاها بردباری می‌کرده است تا روزی توبه کند و به درگاه احدیت باز گردد.

وی با بیان اینکه حلم خداوند راه توبه را برای انسان باز گذاشته است، ابراز کرد: یکی از مباحث بسیار پرمغزی که در این دعا و برخی دعاهای دیگر وجود دارد آن است که خداوند انسان‌ها را به کمی حیا می‌خواند، یعنی با اینکه حیای آدمی کم است اما باز هم او را به هدایت دعوت می‌کند.

وی دعوت انسان به بازگشت با توجه به بی‌حیایی و خطاهای بسیاری که انجام داده است را از کمال و بزرگی خداوند متعال دانست و افزود: یکی از جهاتی که انسان بر انجام گناهان سرعت می‌یابد، سعه رحمت خداوند است که اگر این امید به عفو و رحمت الهی نبود، انسان بر انجام گناه جرأت پیدا نمی‌کرد و به سوی حرام نمی‌رفت.

آیت‌الله حمدی فقیه یزدی گفت: در ادامه این دعای شریف خداوند متعال را به اسمای بزرگش ندا می‌دهیم و او را به َیا حَلِیمُ یَا کَرِیمُ یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ یَا غَافِرَ الذَّنْبِ یَا قَابِلَ التَّوْبِ، یَا عَظِیمَ الْمَنِّ یَا قَدِیمَ الْإِحْسَانِ، می‌خوانیم که آمدن قدیم‌الاحسان نشان می‌دهد رحمت و احسان الهی امر جدیدی نیست.

وی نتیجه گرفت: انسان دور شده از رحمت الهی با اینکه به گناهان خود اعتراف می‌کند، اما در مقابل، عظمت و صفات خداوند متعال را می‌بیند و همین نشان می‌دهد که هرچه خطا هم کرده باشد، اما امید دارد که خداوند قدیم الاحسان او را از گرفتاری‌هایی که دارد نجات ‌بخشد./920/ت301/ن