شعر هیأت در دو دهه هفتاد و هشتاد جریان شناسی شد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، سید مهدی حسینی، استاد شعر و ادبیات معاصر، شب گذشته در برنامه نینوا که از رادیو معارف پخش می شود به جریان شناسی شعر در دو دهه هفتاد و هشتاد پرداخت و اظهار داشت: این دوره دوره خلاقیت  و نوآوری و رویش ها و تهدیدها است.

وی با بیان این که ما در این دو دهه دو گروه شاعر را می بینیم، افزود: اول گروهی که خلاق هستند و خوب شعر می گویند و پرورش یافته انجمن های فنی هستند و گروه دیگر کسانی که خلاق هستند اما وقت چندانی برای نقد شعرشان نمی گذارند.

حسینی در بیان لذایذ و ارزش های معنوی شعر دهه هفتاد و هشتاد خاطرنشان کرد: بهترین نسل از شاعران هیأتی را می توانیم در دهه هشتاد ببینیم که شعرایی که تربیت یافته مکتب شعر آیینی هستند و با روشنگری شعر می گویند و زبان استواری دارند و حماسه پرداز هستند و به جوامع مخاطب هم توجه دارند در این دهه ظهور و بروز داشته اند.

وی زبان شعرای هیأت در دهه هشتاد را نئوکلاسیک دانست و گفت: این زبان زبانی است که نه سنتی محض است و نه زبان مدرن مانند سعید بیابانکی، مرتضی امیری اسفندقه، علیرضا غزوه، حمیدرضا شکار سری و صادق رحمانی که هم خیلی خوب شعر آیینی و ولایی را می شناسند و هم زبان شعر را می شناسند.

استاد شعر و ادبیات معاصر یادآور شد: نکته دیگر این است که ما در این دوره پدیده ای به نام شاعر هیأت داریم که شعرا شعر خود را در هیأت اجرا می کنند و به عنوان رکن هیأت برنامه عزاداری را برپا می کنند و در این پدیده جایگاه شاعر هیأت به عنوان کسی که حماسه را در هیأت اجرا می کند خلأهایی که در اجرای مداحان وجود دارد را پر می کند.

وی با بیان این که دلایل بروز خلاقیت در دهه هشتاد بسیار زیاد است، گفت: از جمله آن دلایل راه اندازی همایش های مختلف با موضوع شعر آیینی است که کار درستی است؛ نکته دوم ورود شعر به هیأت ها با محوریت سادگی و قابل اجرا بودن است و ما شعرایی داریم که شعرشان در هیأت ورود پیدا کرده و از طرف دیگر زبان فاخر ادبی را هم دارد.

حسینی افزود: نکته دیگر این است که مضامین شعر در این دوره بسیار گسترده می شود و از طرف دیگر تعامل شاعر و مداح زیاد می شود و هر مداح احساس نیاز به شاعری می کند که متناسب با ذوق و سلیقه و سبک او شعر بگوید.

وی با اشاره به پدیده تعامل شاعر و مداح در دهه هشتاد اظهار داشت: در این دهه تعامل شاعر و مداح خلاصه می شد به این که شاعر برای مداح شعری بسراید اما امروزه در اواخر دهه هشتاد تا کنون ما این تعامل را دقیق تر می بینیم که شاعر به عنوان یک مشاور در کنار مداح حضور دارد تا مداح هم به تعالی فکری و فنی برسد و وقتی مداح به این تعالی برسد قطعا عیار اجرای او هم بیشتر خواهد شد.

استاد شعر و ادبیات معاصر افزود: در کنار گروهی که به تعامل می پردازند گروهی هم هستند که شعر سفارشی می گویند و موجب این شده است که شاعران به سراغ مضامین خاص بروند و پدیده انبوه سرایی و سفارشی سرایی زیاد می شود و مضامینی را می بینیم که غیر قابل دفاع است و زبان محاوره زبان رسمی هیأت می شود و پختگی لازم در اشعار افول پیدا می کند و عنصر تخیل فراموش می شود.

وی با بیان این که شعر اعتراض را ما در دهه هشتاد به وفور می بینیم، ابراز داشت: اعتراض از طرف شعرای انجمن گرا به مرثیه خوان هاییی که شرایط شعر را رعایت نمی کنند صورت می گیرد./843/پ202/ی