از " سعی انتظار" تا "صفای ظهور"
به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، هرسال که نیمه شعبان می آید موجی از مهدویت دوستی و یاد امام زمان(عج) و شادمانی برای تولد امامی است که ان شاءالله در آینده ای نزدیک جهان را رهبری خواهد کرد. همه مسلمانان به خصوص شیعیان همیشه در دل و زبانشان یاد امام را زنده نگه می دارند و همیشه ندای «اللهم عجل لولیک الفرج» به لب هایشان جاری است؛ اما ... اما چرا پس اماممان ظهور نمی‌کند؟
چرا با وجود میلیون ها عاشقی که هر روز ندای اللهم کن لولیک سر می دهند، امام ظهور نمی کنند؟ مگر امام صادق علیه السلام به یار خویش نفرمودند که اگر به اندازه چهل یار داشتم قیام می کردند؟ مگر نفرمودند که آگاه باش هرگاه آن عدّه وصف شده که سيصد و ده نفر و اندي هستند، شمارشان کامل شود، آنچه شما مي خواهيد، خواهد شد. پس چرا امام زمان(عج) ظاهر نمی شوند؟
مگر کم دعاگوی ظهور امام در طول تاریخ غیبت داشتیم؟ مگر این همه مسلمان مکتب جعفری در سراسر عالم وجود ندارند پس چرا همچنان اماممان در غیبت هستند؟
شاید این لحظات بتوان درد و دلی کوتاه با شما بزرگواران منتظر داشت؛
اینکه هنوز احساس نیاز ما به وجود صاحب الزمان(عج) در درونمان فعال نیست و فقط مواقع گرفتاری یاد این می افتیم که عجب! امامی هم داریم و می توانیم از او یاری بخواهیم.
اینکه هنوز «لما یدخل الایمان فی قلوبهم» برایمان رخ نداده و همچنان مسلمان مانده ایم و برخی ها – از جمله نویسنده – فرسنگ ها تا مومن بودن فاصله داریم.
بیایید رو راست و حسینی بگوییم، ما فقط محب امامیم نه شیعه، شیعه پیرو عماروار که همه جا سینه چاک امام زمان خویش است نیستیم. این که می گویم نیستیم منظور این است که هیچ کس در عالم این چنین وجود ندارد؛ بلکه آن تعدادی که باید در این برهه امام را یاری کند وجود ندارد. آن زمان اگر چهل نفر برای قیام امام صادق علیه السلام کافی بود امروزه باید 313 نفر فراهم شود تا قیام آقا آغاز شود.
اینکه چقدر تا به حال فقط و فقط به خاطر خود امام زمان(عج) چهل شب جمعه و یا شب چهارشنبه به مسجد مقدس جمکران رفته ایم و فقط طلب ظهور را از خدا خواسته ایم؟ اصلا نه چهل بار بلکه یک بار این اتفاق در زندگی همه ما رخ داده است؟
قطعا باید تمسک ما و عِرض موانع و گره های زندگی هایمان خدمت واسطه فیض الهی یعنی حضرت حجت علیه السلام مطرح شود و باید دعا کرد؛ اما تا به حال گفتیم این دعا را فقط برای مولایم می گویم؟
.jpg)
اصلا بیایید یک روز کاملمان را با هم مرور کنیم. صبح که از خواب بیدار می شویم دغدغه درس و معیشت می شود اولویت کار صبح هایمان. ظهر خسته و کوفته و با حس گرسنگی به سر سفره ناهار وارد می شویم و با الهی شکری برای استراحت کمی می خوابیم! بعد از آن ادامه تلاش روزانه در قالب خواندن درس و رسیدگی به امور زندگی و آخر هم خوردن شام و دیدن فیلمی نه چندان دلچسب کنار خانواده و برای استراحت به رختخواب می رویم. حال باید سوال کنیم غیر از اوقات نماز و دعای فرج خواندن بعد از هر نماز چه زمانی دیگر برای منجی، خون دل می خوریم و با او همنوا می شویم؟ آیا فقط نیمه شعبان امام زمان دار می شویم و بقیه ایام فقط به گذران روزمرگی مشغولیم؟
آیا منتظر مصلح که خود باید صالح باشد زندگی اش باید صرفا به دعای فرج آن هم تقریبا فقط به زبان قانع شویم و آن وقت نام خود را در زمره یاران حضرت هم خطاب می کنیم؟
نگاهی به تاریخ بیندازیم ببینیم یاران امیرالمومنین(ع) چند دسته بودند و کدام دسته تا آخر با آن حضرت بودند و ببینیم چه روحیه و شخصیتی در زندگانی خویش داشتند تا به این مقام رسیدند؟ صرف دعا کردن – که البته دعا صد در صد اثرگذار و مهم و پیش برنده و موکد است – و عدم آماده بودن و کار نکردن برای ظهور حضرت کافی است؟
به قول یکی از بزرگان ایام جنگ هنگام اعزام به جبهه ها، پای اتوبوسی و اسفند دود کن زیاده بود اما سوار شونده به اتوبوس و حرکت برای جان دادن کم بود. امروز مهدی گو زیاد است اما آیا مهدی یاور چقدر هست و هستیم؟
.
این را باید گفت که اول یک سوزن به خود و بعد یک جوال دوز به دیگران بزنیم. ما که مدعی سربازی و شاگردی مکتب جعفری هستیم چقدر با دست و زبان و دل و جان برای ظهور کار کرده ایم؟یا فقط نشسته و نقد کرده ایم؟
بیاید این نیمه شعبان عهد ببندیم که مهدی یاور شویم و ان شاءالله زمینه ساز ظهورش باشیم و هم دعا و هم کار کردن برای مهدی فاطمه سلام الله علیهما را با هم داشته باشیم که خداوند می فرماید «و ان لیس للانسان الا ما سعی.»/829/ی۷۰۴/س
محمدمهدی مرادی، پژوهشگر حوزه علمیه قم