اکران فیلم به هر قیمت!

به گزارش خبرگزاري رسا، بحران کرونا برای سینما جرقه بازایجاد سینما ماشین را در ذهن مدیران سازمان سینمایی اوج، ایجاد کرده و تلقی اولیه این است که مردم حاضرند برای تماشای یک فیلم همراه خانواده با خودرو‌های شخصی هزینه کنند. طبق گفته روابط عمومی سازمان اوج این طرح از روز چهارشنبه در پارکینگ شماره ۳ برج میلاد آغاز به کار کرده که گنجایش ۱۶۰ خودرو را دارد و در صورتی که میانگین حضور دو نفر در هر خودرو با توجه به اینکه از صندلی عقب امکان تماشای فیلم وجود ندارد را بدهیم درآمد حاصل از استقبال احتمالی آن رقم قابل توجهی نیست.

اینکه ایده برپایی مجدد سینما ماشین پس از حدود ۵۰ سال آن‌هم به واسطه شیوع ویروس کرونا چقدر منطقی است و جواب خواهد داد محل تردید است، چون پیشرفت تکنولوژی سبب شده تا مردم برای تماشای فیلم نسبت به چند دهه گذشته عطش آنچنانی نداشته باشند و تلویزیون‌های بزرگ نمایش خانگی و وی‌او‌دی‌ها اشتهای فیلم دیدن مردم را تا حدود زیادی کاهش داده است ضمن اینکه ریشه‌کنی ویروس کرونا نیز مجدداً ایده بازایجاد سینما ماشین را به محاق خواهد برد.

درایوین سینمای ونک سینمایی اتومبیل‌رو بود که در سال ۱۳۴۸ با نمایش فیلم «روس‌ها دارند می‌آیند» در تهران افتتاح شد. این سینما دومین سینمای اتومبیل‌روی تهران بعد از درایوین سینمای تهرانپارس بود. این سینما در قطعه زمینی به مساحت ۱۴ هزار متر بر جاده ونک احداث شده بود و گنجایش ۲۳۶ اتومبیل را داشت.

فرزاد موتمن کارگردان فیلم «روز‌های روشن» در صفحه شخصی خود در اینستاگرام درباره ایده برپایی سینما ماشین در این روز‌های کرونایی می‌نویسد: «تجربه تاریخى نشان می‌دهد که درایوین‌ها، راه صحیح فیلم دیدن نبودند و از دهه ٨٠ به بعد عملاً تعطیل شدند و زمین‌هایشان براى ساخت مجتمع‌هاى تجارى مورد استفاده قرار گرفت. ایده ساخت درایوین از اوایل دهه ۳۰ در امریکا، براى استفاده آن دسته از تماشاگرانى شکل گرفت که نمی‌توانستند خودشان را منضبط کنند که بر صندلى تنگ سالن سینما و نزدیک به شخص دیگرى بنشینند. (در واقع همزمان با تعطیلى درایوین‌ها، از نیمه دوم دهه ۷۰، در ساخت سینه‌پلکس‌ها، صندلى‌ها پهن شدند و دسته‌هاى عریض با جاى لیوان، پیدا کردند، چیزى که در ساخت مجتمع‌هاى سینمایى ما نادیده گرفته شده)، اساس ایده ساخت درایوین‌ها، بر پایه راحت‌طلبى مخاطب شکل گرفت که از اساس با تماشاى جدى فیلم، متغایر بود، اما بزرگى و لش بودن اتومبیل‌هاى امریکایى، این ایده را عملی می‌کرد. پس از جنگ جهانى دوم و در دوره «بیبى‌بوم»، درایوین‌ها بسیار گسترده شدند. پس از جنگ با تقسیم جدید بازارهاى جهانى بین کشورهاى فاتح (متفقین)، امریکا بسیار ثروتمند شد، خانواده‌ها پرجمعیت شدند. فقط در سال ١٩٤٩، ۳ میلیون نفر به جمعیت امریکا اضافه شد. حضور خانواده‌ها با شش، هفت بچه پرسر و صدا، تبدیل به معضل شد و خانواده‌ها ترجیح دادند که به درایوین بروند زیرا دیگر در اتومبیل‌هایشان کسى به آن‌ها گوشزد نمی‌کرد که بچه‌هایشان را ساکت کنند، همین باعث افت کیفیت مشاهده فیلم‌ها شد، چون عملاً دقت و تمرکزى در کار نبود، دیدن فیلم در درایوین فقط نوعى وقت‌گذرانى محسوب می‌شد. دوران «بیبى‌بوم» تا نیمه دهه ۶۰ ادامه پیدا کرد. اتومبیل‌ها پهن‌تر و پهن‌تر شدند، اما اساساً فیلم‌هایى که به «فیلم‌هاى تابستانى» معروف بودند در این سینما‌ها به نمایش درمی‌آمدند. کمدى موزیکال‌هاى نه چندان جدى و «فیلم‌هاى ساحلى». از ابتداى دهه ۷۰ به‌دنبال بحران انرژى و گرانى بنزین، اتومبیل‌ها کوچک شدند تا کم‌مصرف باشند.

موتمن در ادامه می‌نویسد: تماشاى فیلم در اتومبیل‌هاى تنگ دهه ۷۰ در درایوین‌ها، طاقت‌فرسا بود. کم‌کم از اقبال عمومى از درایوین‌ها کاسته شد. به‌تدریج این سینما‌ها به محل وقت گذرانى جوانانى تبدیل شد که در اتومبیل‌هایشان سرشان بیشتر به «کار» خودشان گرم بود، آن بیرون هم یک فیلمى در حال اکران بود که تماشایش دقت چندانى طلب نمی‌کرد. از نیمه دوم دهه ۷۰ و از ابتداى دهه ۸۰ رو به تعطیلى گذاشتند. در دوران تعطیلى فعلى حاکم بر سینماهاى دنیا، از درایوین می‌توان به‌عنوان یک راهکار موقت استفاده کرد، اما از آنجا که ما اصلاً درایوین سینما نداریم و فعلاً در پارکینگ می‌خواهند اکران‌هایى را برگزار کنند، به چند نکته باید دقت داشت. قبل از هر چیز مسئله کیفیت پخش تصویر و صداست به‌خصوص صدا، که باید بلندگوهاى پرتابل به اتومبیل‌ها داده شود و با توجه با اینکه صداى اغلب فیلم‌هاى کنونى با سیستم «١/٥» کار شده‌اند برایش باید راه حلى در نظر داشت. چنانچه مثل قدیم یک بلندگو به هر اتومبیل داده شود نتیجه‌اش شنیده نشدن بسیارى از صدا‌ها خواهد بود.

 

البته تهیه‌کنندگانى که فیلم‌هایشان را در درایوین به نمایش درمی‌آورند می‌توانند براى این اکران‌ها یک میگس صداى مونو را در نظر بگیرند. نکته دیگر این که تماشاى فیلم در اتومبیل‌هاى پراید، رنو و این پژوهاى تنگ و بسته‌اى که در کشور ما تولید می‌شوند، واقعاً تجربه‌اى نچسب و عذاب‌آور خواهند بود، هر چه بیشتر از اتومبیل‌هاى بزرگ‌تر استفاده شود، بهتر است. مسئله بعدى این است که در درایوین، فیلم‌ها را با ماشین‌هاى شاسى‌بلند تماشا نمی‌کنند. این اتومبیل‌ها مانع دید سرنشینان اتومبیل‌هاى دیگر می‌شوند. با توجه به تعداد زیاد ماشین‌هاى شاسى‌بلند در شهرهاى کنونى، احتمالاً باید به جایگاه ویژه‌اى براى این ماشین‌ها فکر کرد و بالاخره تماشاى فیلم در اتومبیل واقعاً جاى تمرکز و دقتى که حین مشاهده فیلم در سینما (یا حتى در سینماى خانگى) داریم را نمی‌گیرد. بد نیست بیشتر به کمدی‌ها که تعدادشان کم هم نیست براى اکران در درایوین فکر کرد. شنیده شدن صداى خنده و قهقهه از اتومبیل‌هاى دیگر فضا را گرم می‌کند./1360/