بارباروسا قربانی جنگ روانی شد

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، فرماندهان نظامی کشورها به عنوان ستون اصلی و پشتوانه جدی امنیت مردم به حساب می‌آیند و همین سبب می‌شود تا رشادت‌های آنها محبوبیت زیادی در یک نسل ایجاد کند اما گذر از یک نسل فرصت را به دشمن می‌دهد تا اسطوره‌ها را دستخوش تخریب قرار دهند و تمدن‌ها همواره به دنبال احیای اسطوره‌های‌شان در افکار عمومی هستند.

اگر به اروپا بروید، می‌بینید که مردم به جای آقا دزده، بچه‌های‌شان را از بارباروسای ریش‌ قرمز می‌ترسانند. در نظر ساکنان غرب، این نام به اندازه کابوس، اژدها، تیرگی و یورش سوسک‌ها به شهر ترسناک است. اما او کیست که چنین نفرتی از او در اروپا وجود دارد؟

یعقوب‌اوغلو خضر، ملقب به خیرالدین پاشا، فرمانده ناوگان دریایی امپراطوری عثمانی در قرن پانزدهم میلادی بود. او که به همراه برادر بزرگش باباعروج اول توانسته بود نیروی دریایی عثمانی را به‌سازی نماید، از معدود فرماندهان عثمانی بود که در هر دو سپاه ینی‌چری و ارتش ملی مقبولیت داشت.

خیرالدین پاشا، فاتح تونس و الجزایر بود که توانست راهزنان دریایی وابسته به اسپانیا را نابود کند و باقی آنان را مطیع بیگلربیگی الجزیره نماید. او باعث یکپارچگی و آبادانی الجزایر و قطع ید بیگانگان ونیزی، ناپلی و اسپانیایی از ممالک اسلامی در شمال آفریقا شد.

بعد از فوت برادرش، لقب باباعروج که در زبان لاتین بارباروس خوانده می‌شد، به او انتقال یافت. به علت ریش دائم‌الحنایش، در بین اروپایی‌ها به بارباروسا ریش قرمز معروف شد. شکست‌های پی در پی قوای اروپا از او در خشکی و دریا، موج عظیمی از تنفر و خشم و البته ترس را علیه بارباروسا برانگیخت.

در نتیجه آنان دستگاه‌های تبلیغاتی خود را به کار انداختند تا شخصیت او را تخریب کنند. هدف از این کار، تحریک مردم برای جنگ از عمق جان با بارباروسا بود. دولت‌های اروپایی در این کار، از رمان و داستان، نمایش نامه‌ها و تئاتر، شعر و نقاشی استفاده کردند و یکی از بزرگ‌ترین عملیات‌های رسانه‌ای تا آن زمان را به راه انداختند.

طوری که هرچند دیگر خبری از تخریب رسانه‌ای بر علیه او وجود ندارد، اما تاکنون پس لرزه‌های آن باقی است تا حدی که در ابتدایی‌ترین گفت‌وگوها و پرکاربردترین ضرب‌المثل‌ها نامش به بدی جاری است و تأثیر این تخریب تا بلاد عثمانی نیز پیش رفته است./882/ت201/ف

منابع:

فصل جنگاوران؛ عباس قدیانی؛ فرهنگ مکتوب

دولت عثمانی از اقتدار تا انحلال؛ اسماعیل احمدیاقی؛ پژوهشگاه حوزه و دانشگاه