یادداشت؛
چرا حضور حداکثری؟
تجربه‌های گذشته نشان داده است که افراد ناکارآمد، با وعده‌های دروغین و تخریب شخصیت رقیبان و با عدم مشارکت برخی از مردم در انتخابات یا بی‌دقتی عده‌ای بر سرکار آمده‌اند.
به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، مسئله‌ی انتخابات یکی از اصلی‌ترین مسائل فعلی جامعه است. این روزها در هر محفلی صحبت از حضور یا عدم حضور در انتخابات می‌شود. متأسفانه مشکلات اقتصادی و وعده‌های محقق نشده‌ی برخی مسئولین، عده‌ای را از شرکت در انتخابات منصرف نموده و از طرف دیگر، عدم‌تأیید صلاحیت برخی از نامزدهای انتخاباتی باعث شده که شایعه‌ی تکراری انتخابات مهندسی‌شده و رئیس‌جمهور از پیش تعیین‌شده، دوباره رونق پیدا کند. اکنون این سؤال مطرح می‌شود که آیا عدم شرکت در انتخابات راه‌حل مناسبی است و یا اصلاً سبب برطرف شدن مشکلات کشور خواهد شد؟
رهبر انقلاب، آیت‌الله خامنه‌ای، بارها بر مشارکت حداکثری مردم در انتخابات تأکید کرده‌اند و آن را ضامن بقاء و امنیت کشور دانسته‌اند؛ ایشان در ارتباط تصویری با مردم آذربایجان در ۲۹ بهمن ۱۳۹۹ فرمودند: «وقتی مردم در انتخابات شرکت کنند و شور انقلابی خودشان را نشان بدهند، این موجب امنیت کشور می‌شود، این موجب پس زدنِ دشمنان می‌شود، طمع دشمن را در کشور کم می‌کند. انتخابات هر چه پُرشورتر، هر چه با اقبال عمومی مردم بیشتر همراه باشد، اثرات و منافعش برای کشور و برای خود مردم بیشتر خواهد بود.»
به‌راستی عدم شرکت در انتخابات چه عواقبی را به دنبال دارد که رهبر انقلاب، مردم را به حضور حداکثری در انتخابات تشویق و ترغیب می‌کنند؟
در پاسخ باید گفت: همان‌گونه که در سخنان ایشان مطرح شد، مهم‌ترین پیامد عدم مشارکت مردم در انتخابات، طمع‌ورزی دشمنان و به دنبال آن تضعیف اقتدار ملی است؛ زیرا هر کشوری، مشروعیت خود را از حمایت مردم خود می‌یابد و عدم پشتیبانی مردم از نظام، سبب می‌شود زمینه برای نفوذ دشمنان در مسائل داخلی کشور فراهم گردد؛ زیرا آنان سعی می‌کنند با استفاده از ابزار رسانه، این موضوع را نشانه‌ی نارضایتی مردم از نظام معرفی کنند و بستر ایجاد تفرقه و آشوب در بین مردم را فراهم نموده و با ایجاد جنگ روانی در جامعه، به اهداف شوم خود دست یابند و منافع ملی را تهدید نمایند.
از طرف دیگر، این مسئله، موقعیت بین‌المللی کشور را به خطر می‌اندازد و سبب تهدید امنیت ملی کشور در منطقه خواهد شد. جمهوری اسلامی ایران، در حال حاضر امن‌ترین کشور منطقه است و این امنیت را مرهون خون دلیرمردانی همچون شهید سردار سلیمانی است که در داخل و خارج از کشور، جان خود را در راه دفاع از تمامیت ارضی کشور فدا کرده‌اند. مسلماً پایین آمدن مشارکت در انتخابات، موقعیت فعلی کشور را به خطر انداخته و باعث می‌شود دشمن جرات حمله به مرزهای کشور را پیدا کند و ایران سرنوشتی همچون کشورهایی مانند افغانستان، عراق و سوریه را پیدا کند.
به‌علاوه، باید دانست که عدم حضور در انتخابات نه‌تنها مشکلات اقتصادی و سیاسی جامعه را حل نخواهد کرد، بلکه سبب افزایش آن نیز خواهد شد؛ زیرا ممکن است باعث پیروزی و انتخاب فردی ناکارآمد برای پست ریاست‌جمهوری شود. در یک شعار انتخاباتی در یکی از کشورهای غربی، این موضوع مطرح‌شده است که «سیاستمداران بد را افراد خوبی که رأی نمی‌دهند انتخاب می‌کنند.»
تجربه‌های گذشته نشان داده است که افراد ناکارآمد، با وعده‌های دروغین و تخریب شخصیت رقیبان و با عدم مشارکت برخی از مردم در انتخابات یا بی‌دقتی عده‌ای دیگر در انتخاب خود، بر سرکار آمده‌اند ولی به دلیل بی‌کفایتی یا عدم برنامه‌ریزی مناسب و عدم توجه به توانایی‌های داخلی، مشکلات زیادی را برای وضع معیشت مردم پدیدآورده‌اند.
نکته‌ی قابل‌توجه دیگر این است که برخی از افراد، عدم مشارکت خود را نشانه‌ای برای اعتراض به وضع موجود و یا نارضایتی از نظام قلمداد می‌کنند، درحالی‌که باید از این افراد پرسید، در صورت تغییر نظام فعلی، شما چه نظامی را شایسته‌ی جایگزینی آن می‌دانید؟
برخی بازگشت به گذشته و نظام پادشاهی را چاره‌ی کار می‌دانند، درحالی‌که تجربه‌ی نظام پادشاهی 2500 ساله در کشور و وضعیت نابسامان معیشت مردم، نشان می‌دهد که این نظام در اداره‌ی جامعه ناکارآمد بوده است؛ زیرا اولاً در این نظام، حکومت موروثی بود و پادشاهی، بدون در نظر گرفتن لیاقت و شایستگی افراد، از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شد. از طرف دیگر، این سیستم، تحت سلطه‌ی ابرقدرت‌هایی مانند آمریکا و انگلیس قرار داشت و از خود، استقلالی نداشت. قراردادهایی که امتیاز بهره‌برداری از منافع ملی مانند نفت ایران را به بیگانگان واگذار می‌کرد یا واقعه‌ی جدایی بحرین از ایران بیانگر ناکارآمدی نظام قبلی است. درحالی‌که در جمهوری اسلامی ایران، باوجود ۸ سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، حتی یک وجب از خاک ایران در اختیار دشمن قرار نگرفت و کشور ایران اکنون به‌عنوان یک قدرت مستقل در منطقه شناخته می‌شود.
نگاهی به وضعیت کشورهای اروپایی نیز، روشن‌کننده‌ی این مطلب است که نظام‌های لائیک و سکولار نیز، نتوانسته‌اند سبب رفاه همه‌ی افراد جامعه شوند. در این کشورها ثروت در اختیار بخش کوچکی از جامعه است و اکثر افراد در سطح متوسط و یا فقر و نابسامانی به سر می‌برند. با رجوع به اینترنت درخواهیم یافت که بیشترین آمار فقر و بی‌خانمانی متعلق به کشورهای توسعه‌یافته‌ای مانند آمریکا و آلمان است که همیشه دم از دموکراسی و آزادی زده‌اند.
با توجه به موارد ذکرشده، راه‌حل مشکلات موجود، تغییر نظام کنونی و یا عدم مشارکت در انتخابات نیست، بلکه حضور حداکثری در انتخابات و انتخاب فرد اصلح، با توجه به مردمی بودن و کارآمدی او در سمت‌های قبلی است. فردی که با رعایت تقوا و تعهد و دلسوزی نسبت به مردم، هدفی جز خدمت به خلق و حل معضلات جامعه و پیشرفت و اقتدار کشور نداشته باشد؛ زیرا حضور حداکثری و انتخاب فرد اصلح سبب ناامیدی دشمنان و حفظ امنیت و اقتدار کشور خواهد شد.
الهه دهقانی
ارسال نظرات