سلفی با طعم غفلت

باشگاه نویسندگان حوزوی خبرگزاری رسا | علی خردمردی

روبروی ضریح امامزاده نشسته بودم. آمدم کمی در افکار خودم غرق شوم، اما نمی‌شد. هر که جلوی ضریح می‌آمد، به جای اینکه کمی با امامزاده درد دل کند و یا کمی به اعمالش فکر کند، اول دوربین موبایلش را روشن می‌کرد و عملیات سلفی گرفتن را آغاز می‌کرد. خیلی تعجب کردم. چرا این‌ها انقدر دوست دارند عکس بگیرند. یعنی می‌خواهند بقیه را از زیارت رفتن خود با خبر کنند؟ یا اینکه می‌خواهند به وسیله‌ی عکس، این خاطره‌ی خوش را همیشه مرور کنند و یا هر دلیل دیگری.

در سال‌های اخیر، فضای مجازی زمینه‌ای شده تا هر فرد بتواند فعالیت‌های روزمره و همچنین داشته‌ها و نداشته هایش را با دیگران به اشتراک بگذارد. اما هیچ کسی نمی‌خواهد به این سوال فکر کند که آیا جامعه مشتاق دانستن از زندگی من هست؟ یا اینکه اصلا فضای مجازی برای تبادل اطلاعات در مورد زندگی شخصی‎مان تعبیه شده است؟ وقتی نگاه جامعه را نسبت به فضای مجازی تغییر ندهیم، کار به جایی می‌کشد که شخص حتی وقتی به مکانی مقدس می‌رود تا کمی از قیل و قال دنیا دور باشد، آنجا هم دوربین خود را در می‌آورد تا دیگران را از زیارت رفتن خود با خبر کند.‌

نمی‌دانم که مردم کشور‌های دیگر نیز به این درد مبتلا هستند یا نه. اما آنچه که مسلم است این است که مردم ما به چنین دردی دچارند. اگر بخواهیم مسئله را از جنبه‌ی روانی بررسی کنیم، علل مختلفی را می‌توان برای آن شمرد. برای مثال خود بزرگ پنداری یا خود کم بینی و عواملی از این دست. اما آنچه که قطعا در این میان قابل انکار نیست، این است که ما به درد غفلت از خود دچار شده‎ایم.

اگر کسی مشغول به خودش باشد و سعی در اصلاح عیوب خود داشته باشد، اصلا فرصت نمی‌کند که به دیگران فکر کند، چه رسد به این که بخواهد زندگی‌اش را به آن‌ها نشان دهد و منتظر نظرات و لایک‌های آن‌ها باشد. وقتی همّ مان صرف اصلاح خودمان باشد، دیگر قبل از ورود به یک مکان زیارتی، ابتدا تلفن همراه خود را خاموش می‌کنیم تا هیچ کس مزاحم راز و نیازمان نشود نه این که شروع به عکس و فیلم برداری کنیم.

خوب است که فعالان فرهنگی و رسانه‌ها به مردم آموزش دهند که استفاده از فضای مجازی مانند استفاده از یک مجله است. وقتی بخواهیم از مصاحبه با شخصیت‌های مورد علاقه مان و یا اطلاعات سیاسی و اجتماعی مختلف آگاه شویم، سراغ نشریات و مجلات می‌رویم. حال فضای مجازی به این کار سرعت بخشیده است.

شاید جوان‌ها و میانسالان امروز را نتوان قانع کرد که این نوع استفاده از فضای مجازی کاملا غلط است و شما را از خود و زندگی واقعی تان غافل می‌کند.، اما کودکان و نونهالان را می‌توان از این آفت خطرناک نجات داد؛ یکی از کار‌های مهمی که در این زمینه می‌توان انجام داد، فرهنگ سازی در مدارس و کانون‌های مساجد است. در چنین فضا‌هایی می‌توان از سنین پایین به کودک آموخت که در زندگی اهداف بزرگی را انتخاب کند و بداند که برای رسیدن به هدف‌های بزرگ ابتدا باید روی خودش کار کند. حال دیگر برای او روشن می‌شود که وقتش را نباید صرف نشان دادن خود به دیگران کند و منتظر بازخورد آنان باشد. از همین امروز باید به داد نسل‌های آینده رسید./918/ی704/س