دیپلماسی اسلامی و عزت ایرانی

خبرگزاری رسا - گروه بین الملل: دیپلماسی بین الملل نیازمند عزت و اقتدار است، این دو امر را می توان با توجه به آیات قرآن کریم به روشنی دریافت، اگر مسلمانان از دیدگاه ضعف بخواهند وارد گفت‎وگو شوند، بدون شک سر افکنده از این گفت‎وگو های دو جانبه باز خواهند گشت، در هیچ جای قرآن نیامده با دشمن از موضع ضعف گفت‎وگو شود، بلکه جهت ترس در دل دشمنان، قرآن دستور می دهد که خود را مجهز کنید و قدرت سپاه خود را به آن ها نمایان کنید.

همیشه تازیانه زمانه توسط زورگویان عالم بر گُرده ملت مسلمان نواخته شده است و مومنان را به توفان های ابتلاء دچار کرده است. در این ابتلاء ها است که افراد کم ایمان و آنان که به قدرت الهی و روز بازپسین اعتقادی ندارند دست به دامان دشمن پیش رو شده و از آن ها استمداد و کمک خواسته اند. این آدمی است که عزت خود را به خویش می دهد آن هم در گروی ایمان و عزت مداری نه به دست دیگران.

در دوران طاغوت هم عزت ما را به تاراج بردند و هم دنبال بی حیایی و بی غیرتی ما بودند و چشم دیدن استقلال مردم ما را نداشتند، شاه یک مملکت از موضع ضعف سخن می گفت و هرگز نمی توانست که قدرتی از خودش برای مردمش داشته باشد. آن زمان وزیر خارجه یا شاه مملکت ما را فرا می خواندند تا مسؤولان کشوری نزد دولت مردان غربی رسیده، با گردنی کج دستورات مرقومه آن ها را دریافت کنند و سپس تفهیم وظایف شرح شده به کشور خود بازگردند و آنان تصمیمات از قبل گرفته شده را بر مردم خود تحمیل کنند. آن ها موظف بودند که بی چون و چرا تمام دستورات را اجرا کنند، حتی اگر دستور بر این باشد که اگر یک ایرانی ولو شاه یا نخست وزیر کشور به دست یک سرباز آمریکای کشته شد، برای ایران هیچ حقی برای بازخواست و محاکمه وجود ندارد و فرد مجرم باید به آمریکا برگشته و در یک دادگاه آمریکای با قاضی های آمریکای محاکمه شود. جان یک سگ آمریکای از جان یک ایرانی بالاتر و با ارزش تر بود. همه این ها به دلیل آن بود که ما از جایگاه عزت و اقتدار با این غربی ها شیک پوش ادکلن زده سخن نمی گفتیم.

و متاسفانه حالا هم پس از ترور ناجوان مردانه سردار ما از سوی دژخیمان آمریکای، وزیر خارجه ما دم از نشستن بر سر یک میز با همان ادکلن زده های خوش پوش وقیح تر شده و تشنه به خون ملت ما می زند. این مساله به هیچ وجه با نگاه قرآنی به موضوع مذاکره و گفت‎وگو عزت مندان با دشمنان یکی نیست.

در ادامه به تعدادی از آیات جهت تبین تفکر قرآنی بر موضوع نوع رهبری گفت‎وگو با دشمنان ذکر می شود؛

دیپلماسی در اسلام

1. « يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ »[1] در این آیه خداوند هر گونه پیوند دوستی را با دشمنان نهی کرده است و در سیاست خارجه فرمان قطع رابطه با دشمنان را به مومنان می دهد.
2. «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ» دوستی با خداوند ناسازگار است با دوستی با دشمنان.
3. «عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ» آن کس که دشمن خداوند هست هرگز از دشمنی با مومنان دست بر نمی دارد.
4. القاى مودّت و ابراز دوستى با دشمنان، جرأت آنان را بیشتر مى‏كند. « تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ »[2] دوستی با دشمنان موجب جری شدن و جرات آنان در برابر ملت مسلمانان می شود.
5. « كَفَرُوا... يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِيَّاكُمْ » دشمنان تنها با عقاید شما مخالف نیستند بلکه قصد خروج مسلمانان را از دین و آیین خود دارند تا بتوانند از فرصت های مادی از جامعه اسلامی بهره های اقتصادی خویش را ببرند.
6. دشمنى كفّار با شما به خاطر ایمان شما به خداست. « أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ »
7. فكر تأمین منافع از طریق روابط سرى با دشمنان دین، بیراهه رفتن و حركتى بى‏فرجام است. « وَمَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِيلِ »
8. برقرارى رابطه با كفّار در صورتى جایز است كه آنها به ارزشهاى شما احترام بگذارند و در صدد توطئه نباشند. « لَا تَتَّخِذُوا... قَدْ كَفَرُوا... يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ »
9. اسلام خواهان عزّت مسلمین است. (اظهار مودّت به گروهى كه به مكتب شما كافرند و بر ضدّ شما توطئه مى‏كنند، ذلّت است). « تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ »
10. خداوند از ارتباطات مخفیانه (اهداف سوء) با كفّار آگاه است. « َأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَيْتُمْ »
11. چه بسیارند افرادى كه در آغاز رزمنده بودند ولى در اثر رابطه با دشمنان بد عاقبت شدند: « خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِي سَبِيلِي وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِي... ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِيلِ»
12. روابط سرى با دشمنان دین به هدف تامین منافع، بیراهه رفتن و حركتى بى‏فرجام است. «وَمَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِيلِ»[3]

---------------------------------------

[1] سوره ممتحنه آیه 1 (ای کسانی که ایمان آورده‌اید! دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگیرید!)

[2] (شما نسبت به آنان اظهار محبّت می‌کنید، در حالی که آنها به آنچه از حقّ برای شما آمده کافر شده‌اند.)

[3] (و هر کس از شما چنین کاری کند، از راه راست گمراه شده است!)

حجت الاسلام عارف ابراهیمی پژوهشگر حوزه علمیه قم