منافقین، قطره‌ای در برابر سیل خروشان ملت
پس از شروع ترور و کشتار مردم بیگناه، برخورد قاطع امام (ره) بدون هیچ مصلحت اندیشی، تاریخ کشور و انقلاب را برای سال‌های بعد بیمه کرد تا خدعه منافقین در کشور ریشه نگیرد.
به گزارش گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا، مبارزه مسلحانه مجاهدین با تز «پیشاهنگی» در سال ۱۳۵۰ شروع شد که به ترور مقامات حکومتی و بمب گذاری خلاصه می‌شد. پس از آنکه رژیم شاهنشاهی تعداد زیادی از اعضای اولیه مجاهدین را دستگیر، زندانی و از بین برد، در اندک زمانی ردپای نگاه‌ها و گرایشات مارکسیستی در زمینه تکامل اجتماعی، تضاد دیالکتیک، ماتریالیزم تاریخی و برخی دیگر از مقولات در آثار و اندیشه‌های مجاهدین پدیدار شد. نهایتا در سال ۵۴ با انتشار بیانیه «تغییر مواضع ایدئولوژیک»، در سازمان شکاف ایجاد شد و دو گروه معتقد به مارکسیم و مجاهدین مسلمان از یک ریشه مشترک، انشعاب گرفتند.
مجاهدین در رویای کسب مشروعیت از امام (ره)
اولین ملاقات امام با فردی به نام حسین روحانی؛ فرستاده مجاهدین به نجف در سال ۱۳۵۰، گویای یک واقعیت بود و آنکه نشان از پیش بینی شگفت انگیز حضرت امام (ره) از عاقبت این جریان دارد. بست نشینی ۲۰ روزه روحانی برای جلب نظر ایشان در نجف در نهایت با پاسخ «منفی» امام (ره) روبه رو می‌شود و می‌شنود: «.. من از مجموع اظهارات و نوشته هایشان به این نتیجه رسیدم که این جمعیت به اسلام اعتقاد ندارد... اساس تشکیلات این جمعیت روی اعتقاد به اسلام نیست.»
تقابل مجاهدین خلق با انقلاب بعد از پیروزی
بعد از انقلاب بود که سازمان مجاهدین خوی واقعی اش را نشان داد تا بر همگان ثابت شود که امام (ره) از ابتدا ماهیت و نیات درونی آن‌ها را بسیار دقیق دریافته بود. مجاهدین، دشمنان جدید انقلاب اسلامی شدند. بسیاری از آن‌ها به مبارزه مسلحانه علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی روی آوردند.
به طور کلی می‌توان عملکرد سازمان را بعد از انقلاب به سه مقطع تقسیم بندی کرد:
- در مرحله اول سازمان تلاش کرد تا جایگاه خود را تثبیت و خود را به عنوان آلترناتیو رهبران سیاسی در حاکمیت مطرح کند.
- در مرحله دوم با ائتلاف با بنی صدر و تقویت تضاد‌های درون حاکمیت خواست به اهدافش برسد.
- در نهایت با وارد شدن به فاز مسلحانه مرحله سوم حیات سیاسی خود را آغاز کرد.
زیر سوال بردن رهبری امام خمینی (ره)، حمایت از ناآرامی‌های قومی و منطقه ای، تخریب نهاد‌های انقلابی و همکاری با رژیم بعث عراق، ساز‌های ناکوکی بودند که از سوی مجاهدین نواخته می‌شد.
از رجوی تا بنی صدر؛ استقامت امام (ره) برابر خط انحراف
با وجود آنکه سازمان مجاهدین با قانون اساسی مخالف بود و اعضای آن در انتخابات رفراندوم قانون اساسی شرکت نکردند، اما سعی می‌کردند از امکانات و ساختار‌های جدید برای افزایش نفوذ نهایت استفاده را ببرند. شرکت در انتخابات مجلس و تلاش مسعود رجوی از رهبران سازمان برای نامزدی ریاست جمهوری از این دست بود. البته امام خمینی (ره) رجوی را به دلیل رای ندادن به قانون اساسی (باتوجه به این که ریاست جمهوری باید پاسدار قانون اساسی باشد) واجد صلاحیت ندانست و به این ترتیب او از دور رقابت‌ها خارج شد. در همان شرایط نیز مسعود رجوی به تهدید نظام می‌پرداخت.
با به قدرت رسیدن بنی صدر، مجاهدین با وی ائتلاف نمودند و مجاهدین طی نامه‌ای در اردیبهشت ۱۳۶۰، خطاب به امام (ره) اعلام کردند؛ علی رغم عدم رای به قانون اساسی، حاضرند در چارچوب آن عمل کنند. آن‌ها در عین حالی که خواهان ملاقات با امام (ره) شدند، تهدید کردند در صورت بسته شدن راه‌ها به عکس العمل‌های خشونت بار متوسل خواهند شد.
امام (ره) در واکنش به این نامه سازمان مجاهدین، این چنین فرمودند: «کرارا گفته ایم و حالا هم می‌گوییم که مادامی که شما تفنگ‌ها را در مقابل ملت کشیده اید، یعنی در مقابل اسلام با اسلحه قیام کرده اید، نمی‌توانیم صحبت کنیم... اسلحه‌ها را زمین بگذارید و به دامن اسلام برگردید.. من اگر در هزار احتمال یک احتمال می‌دادم که شما دست بردارید از آن کار‌هایی که می‌خواهید انجام بدهید، حاضر بودم که با شما تفاهم کنم... شما اگر یک وقت ملت قیام کند، مثل یک ذره‌ای در مقابل این سیل خروشان هستید...»
قاطعیت امام (ره) و پایان خط ترور
سازمان با شروع قیام مسلحانه وارد فاز وحشیانه ترور و بمب گذاری شد. ترور مقام معظم رهبری در سال ۱۳۶۰ و شهادت آیت الله بهشتی در ۷ تیرماه، خباثت گروهک منافقین را به اوج خود رساند. ۸ شهریور ماه نیز محمد رجایی و محمدجواد باهنر؛ رئیس جمهور و نخست وزیر ایران قربانی ترور منافق شدند. اما همین دوران تیر خلاصی شد به ادامه فعالیت‌های سازمان منافقین در ایران.
به طور کلی خط مشی برخورد و مواجهه امام (ره) با منافقین از ابتدا بر نوعی تدبیر و آینده بینی قرار داشت. عدم اعتماد سریع به اظهارات آن‌ها پیش از انقلاب و صبر و انتظار برای بازگشت آن‌ها به اصول واقعی اسلام و قانون اساسی، گویای این واقعیت است که امام (ره) تا زمانیکه منافقین دست به اسلحه نبرده بودند، سعی بر هدایت آن‌ها داشت. اما پس از شروع ترور و کشتار مردم بیگناه، برخورد قاطع امام (ره) بدون هیچ مصلحت اندیشی، تاریخ کشور و انقلاب را برای سال‌های بعد بیمه کرد تا خدعه منافقین در کشور ریشه نگیرد.
ارسال نظرات