شرکت امام راحل در دسته های سینه زنی در نجف

به گزارش خبرنگار گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا، یکی از ویژگی های هویت ساز مکتب اهل بیت علیهم السلام، اقامه عزا برای امام حسین علیه السلام است. سیره مستمر مراجع تقلید، علما و بزرگان شیعه، برپایی مراسم و احیای شعائر حسینی بوده است. در اندبشه امام راحل، عزاداری سرور و سالار شهیدان از جایگاه والایی برخوردار و دارای کارکردهای سیاسی و اجتماعی فراوانی است. از این رو بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران اهتمام زیادی به اقامه عزای حسینی داشته و آن را فراتر از یک مناسک مذهبی، موجب زنده نگه داشتن اسلام در قرون متمادی می دانستند.  نقل سیره امام راحل در اقامه عزاداری سیدالشهدا ظرفیت های عینی و عملی را فراروی نسل جوان قرار می دهد. از این رو گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا به نقل برخی خاطرات شخصیت های مبارز و نزدیکان امام راحل در این خصوص پرداخته است.

مرحوم حجت الاسلام علی دوانی، نویسنده و استاد تاریخ معاصر، گریستن و اشک ریختن امام راحل را در هنگام خواندن مصائب اهل بیت علیهم السلام بیش از دیگران توصیف و نقل می کند: «من بارها امام را در مجالس روضه ای که در خانه بعضی از آقایان عالِم و یا در مسجد بالای سر حرم حضرت معصومه (س) تشکیل می شد، می دیدم. تمام حاضران در مجلس روضه به گفته های واعظ، چه شیرین و چه تلخ، چه حزن انگیز و چه خنده دار، بر حسب حالت خود، عکس العمل نشان می دادند. عده ای تبسم می کردند، یا عده ای می خندیدند. جمعی تحت تأثیر مطالب حزن انگیز، سر تکان می دادند و با صدای کوتاه و یا بلند گریه می کردند. اما امام، همواره آرام و بی تفاوت می نشستند و فقط گوش می دادند؛ چنان که واقعاً باعث تعجب هر بیننده ای می شد. ولی همین که لحظه ذکر مصیبت اهل بیت (ع) فرا می رسید، امام دستمالشان را از جیب بیرون می آوردند و بی اختیار می گریستند و اشک می ریختند. گاهی می دیدم که دستمال را با دست بر روی دهان نگاه داشته اند و به سخنان واعظ یا روضه خوان گوش می دهند و در همان حال، قطره های درشت و پی در پی اشک، از چشمانشان جاری بود. می تون گفت همان طور که طاقت و تحمل امام نسبت به سایر مطالب و حوادث و دیدنی ها و شنیدنی ها، بیش از همه بود، گریستن و اشک ریختن ایشان برای مصیبت های اهل بیت (ع) نیز بیش از دیگران بود».[1]

هم چنین مرحوم آیت الله عبدالعلی قرهی، از شاگردان امام راحل، تفقد ایشان را از دستجات سینه زنی در نجف چنین توصیف می کند: «زمانی که امام در ایران تشریف داشتند، سه روز روضه داشتند که ایام فاطمیه دوم بود؛ یعنی در روزهای اول تا سوم جمادی الثانی روضه داشتند. البته در نجف که بودند سه شب احیاء رمضان را هم اضافه کرده بودند. امام در کربلا گاهی در دستجات سینه زنی و عزاداری شرکت می کردند. در نجف که دستجات خدمت ایشان می آمدند، به آنها اظهار لطف می کردند».[2]

......................

[1] سرگذشت های ویژه از زندگی امام خمینی، ج 6، ص 71.

[2] سرگذشت های ویژه از زندگی امام خمینی، ج 6، ص 146.