سفارش امام مجتبی این است که حوزه و دانشگاه را لبریز از علم و هدایت کنید

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری رسا، سالروز شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام، فرازهایی از سخنان حضرت آیت الله جوادی آملی درشرح بیانات آن امام همام را از نظر می گذرانیم.

حضرت آیت الله جوادی آملی با اشاره به حدیثی از امام مجتبی علیه السلام بیان داشت: مرحوم کلینی این بیان نورانی از امام مجتبی را نقل کرده که حضرت فرمود تا نفَس می‌کشید درس و بحث! اگر گفتی من فارغ التحصیل هستم، به ننگ خود اعتراف کردی! فرمود جای خالی در قلب خود نگذار، این قلب جای فراوان برای علوم دارد. این قلب مجرد مادی نیست که بگوید من سیر شدم؛ مثل شکم نیست، فرمود: «كُونُوا أَوْعِیةَ الْعِلْمِ وَ مَصَابِیحَ الْهُدَی»؛[1] این بیان بوسیدنی است، فرمود دانش یاد بگیر تا راه خودت را بفهمی و چراغ باش تا به جامعه نور بدهی.

وی اظهار داشت: انسان از آن جهت كه موجود متفكّر مختار است، هدایت او در سایه علم و عمل صالح است؛ علم برای آن است كه بخش اندیشه آن شكوفا شود و عمل صالح برای آن است كه بخش انگیزه آن بالنده شود. اگر علم نباشد انسان به آن مقام والا بار نمی‌یابد یا اگر علم باشد و عمل صالح آن را همراهی نكند به مقصد نمی‌رسد. برای نِیل به مقصد چاره‌ای جز این دو جناح و بال نیست؛ یكی علم صائب و دیگری عمل صالح.

استاد برجسته درس خارج حوزه علمیه قم ادامه داد: «كُونُوا أَوْعِیةَ الْعِلْمِ وَ مَصَابِیحَ الْهُدَی» یعنی شما ظرف دانش باشید و چراغ هدایت؛ یعنی جانتان ظرفیت علوم الهی را دارد، این ظرف را پر از دانش كنید و بخش عقل عملی‌ شما ظرفیت چراغ هدایت دارد، این را سراج منیر كنید؛ با علم راه خود را ببینید و با چراغ به دیگران راه بدهید تا نه راه دیگران را ببندید و نه بیراهه بروید.

وی به آیاتی از سوره مبارکه انعام اشاره و تصریح کرد: در سوره مبارکه «انعام» دارد، اینها خودشان را باختند؛ ﴿خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ﴾،[2] آدم هر لحظه عمر را بدهد و چیزی یاد نگیرد، خسارت جان است، سفارش رسمی امام مجتبی(سلام الله علیه) این است که حوزه و دانشگاه را لبریز از علم و هدایت کنید؛ «كُونُوا أَوْعِیةَ الْعِلْمِ وَ مَصَابِیحَ الْهُدَی‏»؛[3] هرگز نگویید من بازنشست شدم، هرگز نگویید من فارغ التحصیل شدم، تا نفس می‌کشیم با کتاب؛ با تألیف، با پژوهش، با تدریس، با مباحثه، همراه باشید.

[1] الكافي(ط ـ الإسلامية)، ج‏1، ص303.

[2] سوره انعام، آيه12و 20.

[3]. الكافي(ط ـ الإسلامية)، ج‏1، ص303.