الگویی از قرن بیست برای برخی مسؤولان عصر قجر!

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، شکست سهمگین آلمان در جنگ جهانی اول و تحمیل قرارداد ننگین ورسای که قراردادی در حد و اندازه برجام بود، این کشور را به خاک سیاه نشاند. قرارداد ورسای که در اتاق فکرهای اندیشکده‌های متفقین تصویب شده بود، مردم آلمان را به خیابان‌ها کشاند تا با تی‌شرتی که پرچم انگلستان نقش بسته در یک قلب سیاه به رقص و پایکوبی پرداختند.

شادی مردم آلمان برای جنگ جهانی اول و تحمیل معاهده ورسای، نمی‌توان بی‌تشابه با شادی مردم کشورمان برای برجام دانست. هر دو به فروپاشی کامل اقتصادی کشور ما در عصر حاضر و آلمان پس از جنگ جهانی اول ختم شد. 

هرچند که اهل سیاست می‌دانستند که واقعاً پشت پرده این قرارداد ننگین، سیاه شدن روزگار اقتصاد آلمان و تحقیر آلمانی‌هاست. مدت کوتاهی نکشید که پول مارک آلمانی از ارزش و اعتبار افتاد، کارگران و نظامیان ارتش از کار بیکار شده بودند و آمار بیکاری به‌سرعت افزایش یافت. مردم آلمان توانایی تهیه ساده‌ترین وسایل اولیه زندگی خود را نیز نداشتند.

به‌طور عمده احزاب کارگری و کمونیسم در حال رشد بودند؛ چرا که اکثریت مردم آلمان یا کارگر بودند و یا بیکار شدند. یکی از احزاب مهمی که هیتلر به آن حزب پیوست، حزب ناسیونال سوسیالیست بود که به حزب نازی معروف گشت. این حزب با داشتن لباس‌های یک‌دست و یک دیسیپلین و نظم خاص نظامی، متمایز از سایر احزاب آلمان بود.

درس‌هایی از زندگی هیتلر

با اینکه الگوی اصلی مدیران جمهوری اسلامی، باید پیامبر گرامی اسلام و سایر ائمه اطهار باشند و هرچند که زندگی آدولف هیتلر پر از اشتباهات بوده؛ اما می‌توان درس‌هایی از زندگی او گرفت. اینکه یک نفر توانست با تدبیر سیاست‌های خاصی کشور شکست خورده آلمان و پول بی‌ارزش آن را دوباره به یک اقتصاد و پول قوی تبدیل کند و حس ناکامی را از مردم آلمان دور کند، می‌تواند به‌عنوان یک الگو معرفی شود.

البته قطعاً تمام جنایت‌هایی که بعدها هیتلر در کشورهای مختلف انجام داد را باید محکوم کرد؛ اما اینکه یک شخص می‌تواند یک کشور را از منجلاب فساد و شکست بیرون بکشد و دوباره سرپا کند، نشان از ارق و میهن دوستی است که اگر یک ذره‌اش در برخی به‌اصطلاح مسؤولین سابق ما اگر می‌بود، امروزه شاهد گرانی، افت شدید ارزش پول ملی و ... نبودیم.

البته آلمان‌ها چاره‌ای جز امضای قرارداد ورسای با وحشی‌های دهکده جهانی؛ یعنی سران متفقین نداشتند؛ اما تاریخ هیچگاه فراموش نخواهد کرد که یک کشور در صلح و آرامش، تمام تدبیر و امیدش را به مذاکره با کدخدا یا بهتر است بگوییم سرکرده وحشی‌های دهکده جهانی گره زد و به‌جایی رسید که ساده‌ترین نیازهای طبیعی برای زندگی در این کشور به سختی و رنج به دست مردم می‌رسید.