شور و شعور حسینی مکمل یکدیگرند

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در کرمان، حجت الاسلام سید حسن پورحسینی شب گذشته درجمع عزاداران مسجد والفجر کرمان، گفت: برخی طرفدار شور حسينی هستند و برخی ديگر شعور حسينی را مهم مي دانند. برخی شور حسينی را زير سؤال می برند و فقط به شعور حسينی تأكيد می کنند.

وی ادامه داد: آيا شور حسينی خوب است يا شعور حسينی بهتر است؟ آيا شيعه شور می خواهد يا شعور؟ آيا حسين مهم است؟ يا معرفت حسين؟ دو مقوله شور و شعور حسينی می توانند جايگزين و جانشين هم شوند؟ آيا دو مفهوم شور و شعور حسينی مكمل و متمم هم هستند؟

این استاد حوزه اظهار داشت: شعور زاييده فكر و انديشه است و مبتنی بر آگاهی، شناخت و دانايی است ولی شور زاييده احساسات، علايق و هيجانات است.

این کارشناس مسائل دینی بیان کرد: در فطرت آدمی هم شور است و هم شعور، هيچكدام نفي ديگری نيست، هر كدام می تواند در جای خويش مؤثر و مفيد باشد.

حجت الاسلام پورحسینی ادامه داد: شور به تنهايی و شعور بدون شور پذيرفتنی نيست، زيرا شعور به تنهايی فكر، انديشه و يك ايده است،فكری كه به عمل تبديل نشود ارزش ندارد، شوری كه بر اساس شعور نباشد ممكن است به بیراهه رود.

وی مطرح کرد: برای اينكه شعور به اقدام عملی تبديل شود به شور نيز نيازمند است و شور نيز برای اينكه در راستای هدف باشد بی نياز از شعور نيست.

این استاد حوزه تصریح کرد: يادمان باشد كه شور و شعور حسينی در تقابل و هم عرض هم نيستند كه مجبور باشيم يكی را بدون ديگری داشته باشيم، اين دو مقوله در طول هم قرار دارند. جنس دو مقوله يكی نيست كه بتوانند جايگزين هم يا جانشين هم شوند، بلكه دو مفهوم جدايی هستند كه مكمل و متمم هم هستند، يكی بدون ديگری كامل و تمام نمی شود.

این کارشناس مسائل دینی افزود: شور و شعور حسينی به مثابه دو بال يك پرنده است كه برای پرواز كردن و اوج گرفتن به هر دو به يك اندازه نياز دارد و با يك بال پريدن امكان پذير نیست.

وی گفت: حسينيان باید هم شور را به اندازه و هم شعور را به اندازه توسعه و پرورش  دهند و بدانند كه يكی بدون ديگری كافی و كامل نيست.

این استاد حوزه بیان داشت:  شور حسينی با شعور حسينی آغاز می شود، تا شعور حسينی پيدا نشود و حسين را نشناسی، شور حسينی ايجاد نمی شود؛ مقدمه هر شوری شناخت و شعور است تا حسين را نشناسی برايش اشك نيز نخواهی ريخت.

وی در ادامه بیان داشت: شور و شعور حسينی همزاد و همراه هم هستند، در كنار هم و همپای هم بايد قرار گيرند چرا ساليانی است منبر و نوحه در كنار هم مطرح می شوند؟ چرا منبر و مداحی لازم و ملزوم يكديگر بوده اند؟ چرا ابتدا در مراسم حسيني يك واعظ در بالای منبر سخنرانی مي كند و سپس يك نوحه خوان در پای منبر نوحه می سرايد ؟ چون بايد در منبر شعور زاييده شود و مداح نيز با هنر خود شور را با شعور تلفيق نمايد. براي اينكه مقدمه و پيش نياز شور، شعور است.

حجت الاسلام پورحسینی ادامه داد: اين دو  با همديگر اثر هم افزايی نيز دارند هر كس كه شعورش بيشتر باشد شورش نيز بيشتر خواهد بود؛ و هر كس شورش بيشتر باشد شعورش نيز افزايش خواهد يافت.

این استاد حوزه خاطرنشان کرد: مقدمه حب حسين معرفت حسين است، بدون معرفت دوست داشتن معنی ندارد؛ هر قدر معرفت بيشتر شود دوست داشتن نيز بيشتر می شود و هر چقدر دوستی بيشتر شود معرفت نيز افزون خواهد شد.

حجت الاسلام پورحسینی در پایان گفت: برای حسينی بودن، حسينی ماندن و حسينی مردن هم به شور حسينی نيازمنديم و هم به شعور حسينی يكی بدون ديگر یپذيرفتنی نيست؛ هدف اصلی در شعور و شور حسینی بصیرت افزایی و آگاه سازی در پذیرش و شناخت حق و باطل باید باشد./9705/202/ب2