در ‌گفت‌وگوها به دنبال حقیقت باشیم نه اثبات خودمان!

به گزارش  خبرگزاری رسا به نقل از پژوهشکده مهدویت(آینده روشن)، حجت‌الاسلام والمسلمین پورسیدآقایی، رئیس مؤسسه آینده روشن در ابتدای جلسه «نقدوبررسی برهان لطف در اثبات امامت» با بیان این‌که «مباحثه» سنت دیرینه حوزه‌های علمیه است، خاطرنشان کرد: در گفت‌وگوها و نقدوبررسی‌ها می‌خواهیم با نهایت احترام و دوستی، حقیقت روشن بشود، نه این‌که خدای‌ناکرده خودمان را تثبیت بکنیم.
وی افزود: اگر با پی‌بردن به حقیقت از نظرمان دست بکشیم، برکت را به دنبال خواهد داشت؛ در گفت‌وگوها ممکن است یکی از طرفین نظرش را با اصلاحات بپذیرد؛ گاهی فکر می‌کنیم خیلی مطلب برایمان روشن است، ولی در گفت‌وگوها می‌بینیم انصافا حق با طرف مقابل است و به نکته‌ای که طرف مقابل می‌گوید اصلا توجه نداشته‌ایم.
حجت‌الاسلام و المسلمین پورسیدآقایی با اشاره به حکایتی راجع به آقای بروجردی، ابراز داشت: طلبه‌ای در درس اشکال می‌کند و آقای بروجردی جواب می‌دهد، اشکالِ دوباره‌ی طلبه، باعث می‌شود ایشان خیلی عصبانی شوند. آقای بروجردی شب که به منزل می‌روند از یک از خادمین آدرس منزل طلبه مستشکل را می‌پرسد تا برای عذرخواهی به منزلش برود.
وی افزود: اطرافیان به آقای بروجردی می‌گویند الان دیروقت است و به‌هیچ‌وجه نتوانستند ایشان را از این کار منصرف کنند، «که شما مرجعید و حالا یک طلبه‌ای اشکالی کرده است»؛ بالاخره بعد فردا صبح بعد از درس به منزل این طلبه می‌روند و می‌گویند حق با شماست و از این‌که عصبانی شدم، عذرخواهی می‌کنم.
رئیس پژوهشکده مهدویت با بیان این‌که ما چنین سنت‌های خوبی در حوزه داریم و باید آن را زنده نگه داریم، خاطرنشان کرد: اگر در بحث و گفت‌وگو مقصودمان حقیقت باشد، هم خدا کمک می‌کند و هم رزق‌های جدیدی نصیبمان می‌شود؛ چراکه «لِلَّذينَ أَحْسَنُوا الْحُسْني‏ وَ زِيادَةٌ: کسانی که نیکی کردند، پاداش نیک و افزون بر آن دارند»؛ اما اگر به جای قبول‌کردنِ حقیقت، بر اشتباه خود پافشاری کردیم، درحالی‌که پافشاری جا نداشت، در حقیقت خودمان را محروم کردیم.
وی با اشاره به آیاتی از سوره مدثر که خداوند می‌فرماید: إِنَّهُ فَكَّرَ وَقَدَّرَ فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ، اظهار داشت: استاد ما آقای علی صفایی درباره این‌که چرا تعبیر «مرگ بر او» تکرار شده است، می‌گوید: اگر انسان به‌خاطر تفکر مقدری که داشته و بی‌جهت بر جهل خود پافشاری کند با دو مرگ مواجه است؛ یکی مرگِ فکر و دیگری مرگ انتخاب؛ این دو مرگ در انتظار کسی که حق آشکار شود، ولی نخواهد به آن تن در دهد./845/د102/ی