ماهیت سینمای هندی و فیلم‌فارسی

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، سینما به عنوان هنر هفتم همواره رسانه قدرتمندی برای انتقال فرهنگ‌ها بوده است. سینمای ایران به دلیل سرچشمه گرفتن از کشور هند، تحت تاثیر فرهنگ شرقی آن شروع به کار کرده و چهار دهه از حیات اولیه ی خود را در قالب فیلمفارسی گذراند.

ابتذال و پایین بودن سطح کیفی فیلم‌های این دوره بر کسی پوشیده نیست؛ اما باید گفت همین سینما که روزی ابزاری برای گمراهی انسان‌ها بود، بعد از انقلاب اسلامی و با تغییری که در محتوای خود صورت داد به یکی از مُبلغین انسانیت در ایران و جهان تبدیل شد.

کسی در تاثیر انقلاب اسلامی در فاخر شدن محتوایی سینمای ایران نمی‌تواند خدشه کند؛ اما مهم‌تر از این تاثیر، تبیین چگونگی و چرایی این تاثیر است. فرضیه‌های زیادی در این باره می‌توان مطرح کرد؛ مثل اینکه انقلاب موضوعات جدید پدید آورد، عقلانیت مردم را بالا برد، خودباوری به فیلم‌سازان عطا کرد و راه سینما را به جشنواره‌های خارجی باز کرد.

انقلاب روح انسانیت را به سینمای آشفته دمید

علی‌رغم درستی تمام این فرضیه‌ها می‌توان گفت دو نظریه از بقیه محتمل‌تر است و آن اینکه اولا انقلاب روح انسانیت را به سینما برگرداند و فضای محتوایی آن را با معنویت و خدا آشتی داد و ثانیا با حذف دو عنصر سکس و خشونت، فیلمسازان را مُجاب کرد تا با استفاده از مسائل عقلی مخاطب خود را قانع کرده و احساس را تا حد زیادی کنار بگذارند.

اگر چه که سیر موفقیت‌های سینمای بعد از ایران قابل تردید نیست اما امروزه با ظهور رسانه‌های قدرتمند دیگر و کم رنگ شدن توجه‌های حکومتی نسبت به سینما، بعضی در صدد هستند تا باز سینما را به همان دوران افول انسانیت برگردانند و این وظیفه ی جوانان علاقه‌مند به این عرصه را دو چندان می‌کند که به کمک سینمای متعالی بعد از انقلاب بشتابند.

علایم فیلمفارسی در سینمای ایران

از جمله مولفه‌های سینمای فیلمفارسی که امروز نیز در حال ظهور و بروز است، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

۱.موسیقی تند، زننده و عدم وجود سکوت آرام‌بخش در فیلم.

۲. محوریت اصلی دختر و زن در داستان.

۳. قهرمان گرایی البته از نوع زمینی آن با قدرت خودساخته و چهره‌ای زیبا و حامی دختران.

۴. استفاده از رنگ‌های تند برای لباس بازیگران.

۵. وجود طنز در تمام ژانرها.

۶.به نیکی و بزرگی یاد کردن از غرب و به خصوص آمریکا.

۷.صحنه‌های جنسی و نیمه جنسی.

۸.برجسته کردن اختلاف طبقاتی.

۹.سبک فیلمنامه کلاسیک و قابل حدس است.

۱۰.نوشیدن مشروبات.

۱۱.نشان دادن مراسمات مذهبی در بین طبقات پایین.

۱۲.اسم قهرمان از اسطوره‌های مذهبی است.

۱۳.اسم فیلم کوچه و بازاری و کاملا غیر هنری است.

۱۴.تبلیغ جادو و سحر و خرافه.

۱۵.تمسخر قومیت‌های روستایی و طبقه پایین.

۱۶.فیلم غیر رئال و غیر عِلی و معلولی است.

۱۷.تبلیغ مولفه‌های فمینیست و دفاع از حقوق زنان.

۱۸.انتقام شخصی و قهرمان ضد قانون.

۱۹.خشونت چاشنی اصلی فیلم است.

۲۰.فقط احساس مخاطب تحریک می‌شود نه عقلانیت او لذا اثرشان زودگذر است.

۲۱.خیلی واضح و غیرهنرمندانه شعار می‌دهند.

۲۲.ترویج دروغ و ضد حقیقت.

۲۳.عدم تعدد بازیگران و ستاره‌ها.

۲۴.نقش ضد قهرمان به خوبی ساخته می‌شود.

۲۵.انسان خلافکار و دزد می شود استاد اخلاق و ناجی مردم

۲۶.مردان همه موجوداتی هوسران یا شکم پرست هستند. /882/ 703/

سید محمد مهدی شرف الدین