یادداشت؛
طلب دموکراسی با طناب پوسیده مصی علی‌نژاد
دنیا محل عبرت است، عبرت برای کسانی که با طناب پوسیده امثال مصی علی‌نژادها به چاه ویل براندازی رفته‌اند و طلب دموکراسی می‌کنند.
به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، ضرب المثل هم از توبره می خورد و هم از آخور درباره آدم رند و زرنگی است که در کار یا معامله و یا هر موقعیتی از هر طرف به سود خود حرف زده و حساب کند؛ بچه زرنگ‌هایی که به قول خودشان دکان دو نبش زده‌اند. در یک نبش دکانشان هر اقدام اعتراضی در جامعه را به اسم خودشان رنگ‌زده و به غربی‌ها می‌فروشند و کرور کرور سرمایه کسب می‌کنند و وظیفه نبش دیگر دکانشان تیغ زدن مردم بی‌گناهی است که پرستیژ آزادی‌خواهانه اینها را باور کرده‌اند.
نمونه‌اش همین مصی علی‌نژاد است؛ به دادگاهی در ایالات متحده آمریکا شکایت کرده که جمهوری اسلامی ایران به روحیه او آسیب رسانده است؛ دادگاه فدرال به نفع او رأی داده و به موجب این رأی مبلغ 3 میلیون و 325 هزار دلار معادل 170 میلیارد تومان از اموال بلوکه شده ایران‌ـ که حق مسلم مردم ایران است‌ـ باید به عنوان غرامت به وی پرداخت شود. همین مدت پیش بود که اسنادی از او منتشر شد که نشان می‌داد 700 هزار دلار از دولت فدرال آمریکا پول گرفته است. اینها پول‌ها و دریافتی‌های عیان و آشکار است و بماند دریافتی‌هایی که به اسم دموکراسی و آزادی از سرویس‌ها و نهادها تیغ زده است. نمونه دیگرش همین علی کریمی است؛ کسی که خودش را لیدر «زن، زندگی و آزادی» می‌دانست آزادی را از نزدیک‌ترین زن زندگی خودش سلب کرده و راهی زندانش نموده است.
آنچه گفته شد وصف طماعی و یا کلاهبرداری یک فرد نیست. بلکه وصف حال و روز جماعت برانداز و تجزیه‌طلب است که یکی تریبونی که نظام برایش تسهیل کرده است را محلی برای عقده‌گشایی و دعوای مردم با مردم قرار داده است. تریبونی که باید هدایتگر باشد امروز تولید‌کننده خشم و خصومت و ترور در شرق و غرب می‌شود. و دیگری که دیروز پشت سر صدام راه افتاده و زنان و مردان کردی مانند شهیده ناهید فاتحی‌کرجو یا همان سمیه کردستان را به فجیع‌ترین شرایط قتل عام می‌کرد امروز منادی زن، زندگی، آزادی شده و پشت این شعار فریبنده، تجزیه‌طلبی‌اش را قالب می کند.
دنیا محل عبرت است. عبرت برای کسانی که با طناب پوسیده امثال مصی علی‌نژادها به چاه ویل براندازی رفته‌اند و طلب دموکراسی می‌کنند. سال‌ها قبل این جماعت هشتگ می‌زدند که من یک براندازم؛ حال که نقاب افتاده و آن سبو آبرویی که بود نیز شکسته است؛ شاید بهترین کار بازگشت به هشتگ اصیل و واقعی یعنی من یک کلاهبردارم است.
حجت الاسلام علی اصغر مجتهدزاده
ارسال نظرات