مروری بر یکصد و چهل و ششمین شماره ماهنامه فکه

«حاج آقا ابوترابی و مذاکرات هسته‌ای!» عنوان یادداشتی از زهره علی عسگری است، در بخشی از این مطلب می‌خوانیم:

این که میان حاج آقا ابوترابی و مذاکره با گروه 1+5 چه ارتباطی هست، سؤال مهمی است که برای پیدا کردن جوابش باید حوصله کرد. حاج آقا در آذر 59 در یک مأموریت شناسایی اسیر شد و در شهریور 69 پس از 10 سال اسارت به وطن برگشت و الان تقربیا 15 سال است که از وفاتش می‌گذرد. شاید اصلاً به مخیله حاج آقا ابوترابی خطور هم نمی‌کرد که یک روز ایران با آمریکا بنشیند بر سر یک میز تا مذاکره کند: مذاکره؟! سر چی؟!

با این حال، روش حاج آقا در اسارت و گفته‌هایش کاملا قابل تطبیق با اوضاع فعلی هست و شاید این از خصوصیات کلام مردان خدا است که هیچ‌گاه رنگ کهنگی نمی‌گیرد؛ انگار گه همین امروز و همین الان گفته شده است. از متن سفارش و نصحیت‌های حاج آقا، وظیفه امروز ما به عنوان اسیران آزاده‌ای که در بندهای نامرئی بهانه‌گیری‌ها بی‌جان آمریکا و اروپا گرفتار شده‌ایم، قابل استنباط است.

مسلما تشخیص درست و صحیح خطوط قرمزها و پرهیز از عبور سهل انگارانه از آن‌ها وظیفه امروز گروه مذاکره کننده است تا موقعیت‌ها استراژیک و حساس، در زمان و مکان خود و به موقع حفظ شوند.

از این سخن، این طور برمی‌آید که اعضای تیم مذاکره کننده باید طوری به سؤال‌ها طرف مقابل پاسخ دهند که هم موجب تصمیم‌های آسیب‌رسان بعدی نشود و هم راه دبه کردن طرف مقابل را مسدود کند.

بنابراین به صلاح نیست طوری قرار و مدار گذاشت و حرف زد که پای «مأموران دستمال به دست» آژانس بین المللی انرژی اتمی، حتی به ساختمان‌های مجاور مراکز نظامی باز شود چه برسد به خود این مکان‌ها.

شاید امروز اسراییل بدش نیاید که ما بالاخره با دست خودمان یک درگیری فیزیکی را فراهم کنیم و البته حتماً جوانان شهادت طلب ما هم بدشان نمی‌آید که دل به دریا بزنند و با جهان متکبر درگیر شوند؛ اما توصیه ابوترابی برای لحظات حساس این چنینی این است:‌«اگر مرا به حیاط اردوگاه کشاندند و شکنجه‌ام کردند؛ شما صبر کنید و عکس‌العمل از خود نشان ندهید.»

عنوان «نقشه راه» را در بخش فردا و مقاله «دفاع مقدس: گنجینه عظیم ایستادگی» را در بخش «امروز» مطالعه می‌کنیم.

دیروز عنوان بخش دیگری از این ماهنامه است که دربردارنده موضوعاتی همچون «عملیات بچه پرروها» و «تاجیکستان بیدار است» و «نقابی برای چهره بوکوحرام» است.

در بخش «بیداری» این ماهنامه این مقالات را می‌خوانیم:‌ «در چشم آب» و «تیپی از جنس نور».

«ملائک تو را می‌شناسد»، «نقطه رهایی»، «محور طراح؛ سکویی برای پرواز»، «متحد شوید»، «سه سال پس از محبوبه»، «شناسایی»، «هنوز هم خروشان» و «بر فرازها شعله‌های آتش» عناوین مطالبی هستند که در بخش «رزمنده» پیش روی ما قرار گرفته است.

در بخش «فکه +» مطالبی همچون «آن سوی رودخانه»، «شهرداری و شهیدان شهر»، «پیشخوان»، «خوانده شوید»، «(ر) مثل...» و «تور را یافتم» می‌خوانیم.