به گزارش خبرگزاری رسا، کتاب «نامه نوروز»(نوروز در آینه تاریخ) نوشته ابوالحسن دلشاد نوقایی به همت انتشارات ماهوان منتشر شد.
انتشار «نامه نوروز»
کتاب «نامه نوروز» (نوروز در آینه تاریخ) نوشته ابوالحسن دلشاد نوقایی در ۱۲۴ صفحه و شمارگان یک‌هزار نسخه به همت انتشارات ماهوان منتشر شد.
يكي از مورخان، نوروز را يك جشن همگانی در فرهنگ ايران و بين‌النهرين و آيين‌های نوروزی را يك سنت كهن و رايج در هزاره سوم پيش از ميلاد در ايران دانسته و بر این باور است، اين آيين يا همراه با كوچ بوميان نجد ايران به بين‌النهرين، به آن سرزمين رفته و يا همزمان در سراسر منطقه وجود داشته است.
ايرانيان مسلمان نوروز را همچون نياكانشان جشن می‌گرفتند و در برگزاری آيين‌های نوروزی در آغاز بهار سخت می‌كوشيدند. در سرزمين‌های اسلامي، سه گونه عيد در آغاز سال وجود داشت. عده‌ای از مورخان معتقدند كه نابسامانی گاهشماری و متغير بودن ماه‌های سال در روزگار پادشاهی جلال‌الدين ملكشاه سلجوقی به سامان رسيد و او در سال 467 قمری به هشت تن از اخترشناسان و رياضی‌دانان بزرگ زمان خود از جمله حكيم عمر خيام، ماموريت داد تا گاهشماری ايران را اصلاح كنند. اين گروه نوروز را در اول بهار قرار دادند و جايگاه آن را براي هميشه ثابت نگه داشتند و از آن پس تقويمی به نام تقويم جلالي يا ملكي كه از نزديك‌ترين گاهشماری‌های جهان به سال حقيقی خورشيدی است در ايران رواج يافت و نوروز بر اول بهار و ماه فروردين پايدار ماند. در دوران اسلامی، به‌ويژه در دوره صفوی، جشن و آيين‌های نوروزی با برخی از آيين‌ها و آداب اسلامی درآميخت و رنگ تازه و مفهومی دينی گرفت.
کتاب «نامه نوروز»(نوروز در آینه تاریخ) در شش فصل تاریخچه نوروز، فلسفه و منشا پیدایش نوروز، نوروز بزرگترین جشن ملی ایرانیان، نوروز از دیدگاه شاعران و نویسندگان، زمان و محاسبه نوروز و تقویم، نوروز در کشورهای دیگر تنظیم شده است.
تقسیم و تنظیم زمان از نیازهای بنیادی فرهنگ و تمدن بشری است. تقویم‌های همه ملت‌های جهان برپایه این نیاز پدید آمدند و عناصر تکرار شونده در طبیعت مبنای زمان قرار گرفتند و زمان‌های خاص نقطه‌های آغاز و تکرار شدند تا زندگی و جامعه بشری به نظم کشیده شود. در ایران و سرزمین‌های گسترده‌ای از مرزهای چین تا آسیای غربی که حوزه بزرگ فرهنگی ایران است و برای بیش از نیم میلیارد از مردم جهان این زمان خاص، مقدس و آغازین نوروز است که با نوزایی طبیعت نیز همزبانی دارد.
در همه مناطق از جهان به سبب شرایط طبیعی و اقلیمی، فصل‌های سال جلوه‌ها و مشخصه‌های آشکاری دارند، تغییر فصل و به‌ویژه آغاز بهار و بیداری طبیعت، آداب و رسم‌هایی به همراه دارد اما انطباق نظام سنجش زمان با این خصلت‌جویی یعنی انطباق جشن بهار با تقویم ملی و رسمی، ویژگی بارز جشن آغاز سال در کشورهای حوزه نوروز است. این خصوصیت برجسته و نمایان نوروز، آن را از همه جشن‌های سال نو در سایر جهان متمایز می‌کند و موجب می‌شود که مردم نوروز را نه در تالارهای دربسته که در آغوش طبیعت جشن بگیرند و سرآغاز سال را با تجدید خاطره‌ای از پیوند دیرینه انسان و طبیعت همراه کنند.
نوروز دارای خاستگاه سرزمینی است، جشن و آیینی است برخاسته از مجموعه شرایط طبیعی و بن‌مایه‌های اعتقادی مردمان فلات ایران که در پهنه جغرافیایی فرهنگی ایران، بی‌وابستگی به هیچ قوم و مذهب و گروه خاص در جان مردم نشسته است و وجه مشترک همه گروه‌ها و اعتقادی است. همه اقوامی که به این سرزمین آمدند و همه جریان‌های اعتقادی که در این جا رواج پیدا کردند آن را پذیرفته‌اند از آن مایه گرفته‌اند و بر آن گذاشته‌اند. چون جویبارهایی که در مسیر رودخانه به آن وارد می شوند و رودخانه هم‌چنان در هویت خود جاری است. نوروز هم در جریان و استمرار در پیچ و خم‌ها و فراز و نشیب‌های تاریخ و در گستره وسیع آن یک واقعیت مستمر فرهنگی است.
کتاب «نامه نوروز»(نوروز در آینه تاریخ) نوشته ابوالحسن دلشاد نوقایی در 124 صفحه، شمارگان یک‌هزار نسخه و بهای 10 هزار تومان از سوی انتشارات ماهوان منتشر شد.
به گزارش خبرگزاری رسا، کتاب «نامه نوروز» (نوروز در آینه تاریخ) نوشته ابوالحسن دلشاد نوقایی به همت انتشارات ماهوان منتشر شد.
پیشینه و خاستگاه تاریخی نوروز به روشنی آشکار نیست و از آیین‌های آن در دوره‌های کهن آگاهی‌های مکتوب فراوانی به دست ما نرسیده است. بی‌تردید نوروز و جشن نوروزی یک آیین کهن سال همگانی و مربوط به پدیده نو گشتگی سال و دگرگونی طبیعت از حالتی به حالت دیگر در میان اقوام مختلف جهان و بومیان ایران، پیش از آمدن آریایی‌ها به این سرزمین بوده است.
یکی از مورخان، نوروز را یک جشن همگانی در فرهنگ ایران و بین‌النهرین و آیین‌های نوروزی را یک سنت کهن و رایج در هزاره سوم پیش از میلاد در ایران دانسته و بر این باور است، این آیین یا همراه با کوچ بومیان نجد ایران به بین‌النهرین، به آن سرزمین رفته و یا همزمان در سراسر منطقه وجود داشته است.
ایرانیان مسلمان نوروز را همچون نیاکانشان جشن می‌گرفتند و در برگزاری آیین‌های نوروزی در آغاز بهار سخت می‌کوشیدند. در سرزمین‌های اسلامی، سه گونه عید در آغاز سال وجود داشت. عده‌ای از مورخان معتقدند که نابسامانی گاهشماری و متغیر بودن ماه‌های سال در روزگار پادشاهی جلال‌الدین ملکشاه سلجوقی به سامان رسید و او در سال ۴۶۷ قمری به هشت تن از اخترشناسان و ریاضی‌دانان بزرگ زمان خود از جمله حکیم عمر خیام، ماموریت داد تا گاهشماری ایران را اصلاح کنند. این گروه نوروز را در اول بهار قرار دادند و جایگاه آن را برای همیشه ثابت نگه داشتند و از آن پس تقویمی به نام تقویم جلالی یا ملکی که از نزدیک‌ترین گاهشماری‌های جهان به سال حقیقی خورشیدی است در ایران رواج یافت و نوروز بر اول بهار و ماه فروردین پایدار ماند. در دوران اسلامی، به‌ویژه در دوره صفوی، جشن و آیین‌های نوروزی با برخی از آیین‌ها و آداب اسلامی درآمیخت و رنگ تازه و مفهومی دینی گرفت.
کتاب «نامه نوروز» (نوروز در آینه تاریخ) در شش فصل تاریخچه نوروز، فلسفه و منشا پیدایش نوروز، نوروز بزرگترین جشن ملی ایرانیان، نوروز از دیدگاه شاعران و نویسندگان، زمان و محاسبه نوروز و تقویم، نوروز در کشورهای دیگر تنظیم شده است.
تقسیم و تنظیم زمان از نیازهای بنیادی فرهنگ و تمدن بشری است. تقویم‌های همه ملت‌های جهان برپایه این نیاز پدید آمدند و عناصر تکرار شونده در طبیعت مبنای زمان قرار گرفتند و زمان‌های خاص نقطه‌های آغاز و تکرار شدند تا زندگی و جامعه بشری به نظم کشیده شود. در ایران و سرزمین‌های گسترده‌ای از مرزهای چین تا آسیای غربی که حوزه بزرگ فرهنگی ایران است و برای بیش از نیم میلیارد از مردم جهان این زمان خاص، مقدس و آغازین نوروز است که با نوزایی طبیعت نیز همزبانی دارد.
در همه مناطق از جهان به سبب شرایط طبیعی و اقلیمی، فصل‌های سال جلوه‌ها و مشخصه‌های آشکاری دارند، تغییر فصل و به‌ویژه آغاز بهار و بیداری طبیعت، آداب و رسم‌هایی به همراه دارد، اما انطباق نظام سنجش زمان با این خصلت‌جویی یعنی انطباق جشن بهار با تقویم ملی و رسمی، ویژگی بارز جشن آغاز سال در کشورهای حوزه نوروز است. این خصوصیت برجسته و نمایان نوروز، آن را از همه جشن‌های سال نو در سایر جهان متمایز می‌کند و موجب می‌شود که مردم نوروز را نه در تالارهای دربسته که در آغوش طبیعت جشن بگیرند و سرآغاز سال را با تجدید خاطره‌ای از پیوند دیرینه انسان و طبیعت همراه کنند.
نوروز دارای خاستگاه سرزمینی است، جشن و آیینی است برخاسته از مجموعه شرایط طبیعی و بن‌مایه‌های اعتقادی مردمان فلات ایران که در پهنه جغرافیایی فرهنگی ایران، بی‌وابستگی به هیچ قوم و مذهب و گروه خاص در جان مردم نشسته است و وجه مشترک همه گروه‌ها و اعتقادی است. همه اقوامی که به این سرزمین آمدند و همه جریان‌های اعتقادی که در این جا رواج پیدا کردند آن را پذیرفته‌اند از آن مایه گرفته‌اند و بر آن گذاشته‌اند. چون جویبارهایی که در مسیر رودخانه به آن وارد می‌شوند و رودخانه هم‌چنان در هویت خود جاری است. نوروز هم در جریان و استمرار در پیچ و خم‌ها و فراز و نشیب‌های تاریخ و در گستره وسیع آن یک واقعیت مستمر فرهنگی است.
کتاب «نامه نوروز» (نوروز در آینه تاریخ) نوشته ابوالحسن دلشاد نوقایی در ۱۲۴ صفحه، شمارگان یک‌هزار نسخه و بهای ۱۰ هزار تومان از سوی انتشارات ماهوان منتشر شد.
پیشینه و خاستگاه تاریخی نوروز به روشنی آشکار نیست و از آیین‌های آن در دوره‌های کهن آگاهی‌های مکتوب فراوانی به دست ما نرسیده است. بی‌تردید نوروز و جشن نوروزی یک آیین کهن سال همگانی و مربوط به پدیده نو گشتگی سال و دگرگونی طبیعت از حالتی به حالت دیگر در میان اقوام مختلف جهان و بومیان ایران، پیش از آمدن آریایی‌ها به این سرزمین بوده است.
یکی از مورخان، نوروز را یک جشن همگانی در فرهنگ ایران و بین‌النهرین و آیین‌های نوروزی را یک سنت کهن و رایج در هزاره سوم پیش از میلاد در ایران دانسته و بر این باور است، این آیین یا همراه با کوچ بومیان نجد ایران به بین‌النهرین، به آن سرزمین رفته و یا همزمان در سراسر منطقه وجود داشته است.
ایرانیان مسلمان نوروز را همچون نیاکانشان جشن می‌گرفتند و در برگزاری آیین‌های نوروزی در آغاز بهار سخت می‌کوشیدند. در سرزمین‌های اسلامی، سه گونه عید در آغاز سال وجود داشت. عده‌ای از مورخان معتقدند که نابسامانی گاهشماری و متغیر بودن ماه‌های سال در روزگار پادشاهی جلال‌الدین ملکشاه سلجوقی به سامان رسید و او در سال ۴۶۷ قمری به هشت تن از اخترشناسان و ریاضی‌دانان بزرگ زمان خود از جمله حکیم عمر خیام، ماموریت داد تا گاهشماری ایران را اصلاح کنند. این گروه نوروز را در اول بهار قرار دادند و جایگاه آن را برای همیشه ثابت نگه داشتند و از آن پس تقویمی به نام تقویم جلالی یا ملکی که از نزدیک‌ترین گاهشماری‌های جهان به سال حقیقی خورشیدی است در ایران رواج یافت و نوروز بر اول بهار و ماه فروردین پایدار ماند. در دوران اسلامی، به‌ویژه در دوره صفوی، جشن و آیین‌های نوروزی با برخی از آیین‌ها و آداب اسلامی درآمیخت و رنگ تازه و مفهومی دینی گرفت.
کتاب «نامه نوروز» (نوروز در آینه تاریخ) در شش فصل تاریخچه نوروز، فلسفه و منشا پیدایش نوروز، نوروز بزرگترین جشن ملی ایرانیان، نوروز از دیدگاه شاعران و نویسندگان، زمان و محاسبه نوروز و تقویم، نوروز در کشورهای دیگر تنظیم شده است.
تقسیم و تنظیم زمان از نیازهای بنیادی فرهنگ و تمدن بشری است. تقویم‌های همه ملت‌های جهان برپایه این نیاز پدید آمدند و عناصر تکرار شونده در طبیعت مبنای زمان قرار گرفتند و زمان‌های خاص نقطه‌های آغاز و تکرار شدند تا زندگی و جامعه بشری به نظم کشیده شود. در ایران و سرزمین‌های گسترده‌ای از مرزهای چین تا آسیای غربی که حوزه بزرگ فرهنگی ایران است و برای بیش از نیم میلیارد از مردم جهان این زمان خاص، مقدس و آغازین نوروز است که با نوزایی طبیعت نیز همزبانی دارد.
در همه مناطق از جهان به سبب شرایط طبیعی و اقلیمی، فصل‌های سال جلوه‌ها و مشخصه‌های آشکاری دارند، تغییر فصل و به‌ویژه آغاز بهار و بیداری طبیعت، آداب و رسم‌هایی به همراه دارد، اما انطباق نظام سنجش زمان با این خصلت‌جویی یعنی انطباق جشن بهار با تقویم ملی و رسمی، ویژگی بارز جشن آغاز سال در کشورهای حوزه نوروز است. این خصوصیت برجسته و نمایان نوروز، آن را از همه جشن‌های سال نو در سایر جهان متمایز می‌کند و موجب می‌شود که مردم نوروز را نه در تالارهای دربسته که در آغوش طبیعت جشن بگیرند و سرآغاز سال را با تجدید خاطره‌ای از پیوند دیرینه انسان و طبیعت همراه کنند.
نوروز دارای خاستگاه سرزمینی است، جشن و آیینی است برخاسته از مجموعه شرایط طبیعی و بن‌مایه‌های اعتقادی مردمان فلات ایران که در پهنه جغرافیایی فرهنگی ایران، بی‌وابستگی به هیچ قوم و مذهب و گروه خاص در جان مردم نشسته است و وجه مشترک همه گروه‌ها و اعتقادی است. همه اقوامی که به این سرزمین آمدند و همه جریان‌های اعتقادی که در این جا رواج پیدا کردند آن را پذیرفته‌اند از آن مایه گرفته‌اند و بر آن گذاشته‌اند. چون جویبارهایی که در مسیر رودخانه به آن وارد می‌شوند و رودخانه هم‌چنان در هویت خود جاری است. نوروز هم در جریان و استمرار در پیچ و خم‌ها و فراز و نشیب‌های تاریخ و در گستره وسیع آن یک واقعیت مستمر فرهنگی است.
کتاب «نامه نوروز» (نوروز در آینه تاریخ) نوشته ابوالحسن دلشاد نوقایی در ۱۲۴ صفحه، شمارگان یک‌هزار نسخه و بهای ۱۰ هزار تومان از سوی انتشارات ماهوان منتشر شد.
ارسال نظرات