درسنامه فرهنگ مهدویت و انتظار

به گزارش خبرنگار سرویس کتاب و نشر خبرگزاری رسا، مؤسسه انتشارات زمزم هدایت وابسته به پژوهشگاه علوم اسلامی امام صادق (ع) کتاب فرهنگ مهدویت و انتظار نوشته حجت‌الاسلام علیرضا علی نوری را با نظرات علمی علی رفیعی روانه بازار نشر کرده است.

درحالی که ترس و وحشت از سلاح کشتار جمعی، آرامش را از بشریت ربوده و نسل بشر را به انقراض و نابودی تهدید می‌کند، مسلمانان در انتظار آینده‌ای درخشان به سرمیبرند که، دین اسلام، جهانی شده، رهبری جهان را یکی از فرزندان پیامبرشان به دست خواهد گرفت.

در این میان، شیعه دوازده امامی نشانی دقیقی از آن رهبر موعود در دست دارد و معتقد است که او قرن‌هاست بر روی این کره خاکی، زندگی می‌کند و شاهد افول قدرت‌های ستمگر است. از این رو جامعه تشیع خود را تنها نمی‌بیند و در انتظار آن سفر کرده، برای ظهورش دعا می‌کند.

بی‌تردید یکی از ضرورت‌های اعتقادی نسل جوان، آشنایی با مفاهیم و مبانی امامت و مهدویت است؛ چرا که هویت فرهنگی تشیع از سوی دشمنان دیرینه‌اش مثل همیشه مورد هجوم است. آنان می‌خواهند تشیع را از جهاد و تلاش بازدارند و پویایی‌اش را به سکون و امیدش را به یأس تبدیل کنند. اما نمی‌دانند که نور آفتاب را نمی‌توان با دمیدن خاموش کرد. طلوع خورشید وجود امام مهدی، به طور قطع اتفاق خواهد افتاد و تاریخ بشریت به اوج کمال نائل خواهد شد.

ساختار کتاب:

در این کتاب، مبانی امامت و مهدویت مطرح‌ شده؛ ویژگی‌های شخصی مهدی موعود بررسی گردیده؛ از فلسفه غیبت و انتظار سخن رفته؛ و علائم ظهورش بیان شده است.

کتاب به‌صورت یک درس‌نامه جامع درباره مهدویت نگاشته شده است و در شانزده درس ارائه شده که عناوین سرفصل‌ها بدین شرح است:

ضرورت امامت و پس از نبوت، مبانی نقلی مهدویت، موعود باوری در ادیان دیگر، جایگاه امامت و ویژگی‌های امام زمان، غیبت، انتظار فرج، ویژگی‌های و وظایف منتظران، انقلاب اسلامی ثمره انتظار و زمینه ساز ظهور، تشرف به محضر امام زمان، علائم ظهور، یاران امام مهدی، پایان انتظار و آینده جهان و پرسش و پاسخ‌هایی درباره امام عصر

برشی از کتاب:

ویژگی‌های و وظایف منتظران

انتظار فرج برترین عمل است و منتظران، پاداش هم‌رزمان پیامبر را دارند. اکنون با برخی ویژگی‌های لازم در منتظران و وظایف آنان در عصر غیبت آشنا می‌شویم:

ضرورت دعا برای تعجیل فرج

دعا از عبادت‌های الهی است و خداوند به دعا کننده وعده اجابت داده است: «وَ إِذَا سَأَلَک عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ؛ و هنگامی که بندگان من، از تو درباره من سؤال کنند، (بگو:) من نزدیکم! دعای دعا کننده را، به هنگامی که مرا می‌خواند، پاسخ می‌گویم!(بقره/186)»

البته دعا با شرایطی به اجابت می‌رسد از جمله:

دعا لقلقه زبان نبوده، و همانند حالت اضطرار، درخواست حقیقی از خداوند باشد.

از ارتکاب گناهان کبیره که مانع اجابت دعا هستند، خودداری شود. در دعای کمیل می‌خوانیم: اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَحْبِسُ الدُّعَاءَ؛ پروردگارا، بر من ببخش گناهانی را که دعا را حبس می‌کند.

از آنجا که دعا کردن، برای رسیدن به سود یا دفع زیانی است، در واقع دعا کننده دعایش را مشروط به مصلحت کرده است. پس اگر خداوند مهربان دعا کننده را در خطا ببیند، با لطف خود، او را اجابت نمی‌کند؛ و شاید برایش جایگزین قرار دهد که هم دعا را اجابت کرده و هم خطای او را اصلاح نموده باشد.

گاهی برای رسیدن به مطلوب، همه اسباب فراهم است اما شخص می‌خواهد، بی‌استفاده از آن‌ها و بدون زحمت، از راه دعا منظورش فراهم شود؛ چنین دعایی مستجاب نخواهد شد.

نتیجه اینکه، باید زمینه برای اجابت دعا فراهم بوده، مانعی از استجابت آن نباشد ونیز خواسته، تزاحمی با مصالح دیگر نداشته باشد.